Aslında çok şey istemez insan… ‘’Dünyalar benim olsun’’ demez!

Hani ‘Biri beni çok sevsin… Benim için yataklara düşsün… Yoluma ölsün!’ falan da değil… Hatta durmaksızın ‘seni seviyorum’ demesine dahi gerek yoktur…

Arada sırada, bir saat alarmının ötüşüyle değil, gönül verdiğimiz kişinin öpüşüyle uyanmaktır tek ihtiyacımız. Burnunuzun ucuna kondurulan, minik bir buseyle güne doğmak… Alnınızı okşayan sıcak yâr nefesiyle sabahı kucaklamak belki de…
Mesela ‘Hadi uyan! Kahven hazır!’ sesiyle gözlerini aralamaktan daha güzel bir uyanış olabilir mi? Ya da gece üzeriniz açıldığında, omuzlarınıza kadar yorganı çeken birinin ‘seni seviyorum’ demesine gerek kalır mı? Bazı davranışlar ‘seni seviyorum’ diye fısıldamak değil, tüm dünyaya bunu haykırmaktır…
Aslında çok şey istemediğini söyler herkes… Yetinmeyi bilmeyen herkes… Sevdanın haykırılarına kulak tıkayan herkes…
Oysa insan, sevildiğini işitmeye değil, sevildiğini hissetmeye ihtiyaç duyar… Kadınlarla erkekler arasındaki fark, bundan doğar…

Antakya, 29 Mart 2018
Ali ASAFOĞULLARI