0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
807
Okunma
Nefes alamiyorum. Gokyuzu agirlasip icime doluyor, boguyor, boguyor.. Ellerim ve kollarim ve bacaklarim kayalar kadar agir. Basim agriyor icindeki dusuncelerin zehriyle. Tutunmaya calisiyorum ama dustugum ucurumlarda hic trabzan yok. Agaclari kesmisler ve ben dusuyorum dibi yokmuscasina. Bir sonu, basi, ortasi yokmuscasina. Biliyorum, bu defa o kadar uzaga ittim ki herkesi; ellerimi tutup oksayacak tek bir tanidigim bile kalmadi. Lutfen biri beni bulsun ve cikarsin. Lutfen melekler, bana yardim edin.
