Üzdüler azizim, üzdüler üzülmesini istemediklerimiz;
Gözlerine matem düşmesin diye göz pınarlarımızı kuruttuğumuz..
Kendilerine ulaşmasın diye dertlere göğsümüzü siper ettiklerimiz..
İstekleri olsun diye uğruna hayallerimizden vazgeçtiklerimiz ..
En çok onlar kolumuzu kanadımızı kırdılar.
Bir hiç uğruna bizi yok saydılar..
Şimdi biz kime ne için neyi feda edeceğiz?
Bizim artık insana inanacak halimiz de kalmadı ki..!!


Başımıza ne geldiyse; kendi elimizle yaptıklarımızdan geldi,tutup bir de kadere suç isnat ettik.Hayatımız boyunca hep niyetimizin iyi tarafını kullandık, aklımıza hiçbir zaman kötülük yapmak gelmedi. Kandırıldık,farkına vardık, yine de kendimizden bildik , kimseyi kırmayı ,incitmeyi asla düşünmedik.Sandık ki onlar üzülünce biz daha çok üzüleceğiz, bizim bu zayıf tarafımızı iyi çözmüşlerdi sürekli bizi kullanıyorlardı,incitiyorlardı , bizim sesimiz çıkmıyordu. Bizim sesimiz çıkmadıkça, onlar bizi kullanmayı kendilerine kazanılmış bir hak olarak görüyorlardı .Bizi incitmek,üzmek,kullanmak onlar için sıradanlaşmıştı artık.
Gün geldi affedilmeyecek hataları affettik, haklı olduğumuzu bildiğimiz halde affetmekle yetinmedik tutup bir de özür diledik. Kırıldık, pare pare olduk ta dışa vurmadık, karşımızdaki insanın gönlünü kırmayı, onu yitirmeyi , yanımızdan kovup hayatımızdan çıkarmayı fıtratımıza yedirmedik. Kendi köşemize çekilip için için ağladık, içimizi parçaladık, kendi kendimizi yiyip durduk.Gözlerimizden akan yaşın hiçbir zaman ne değeri bilindi, ne kıymeti. Kendi ihtiyacımızı erteleyip ihtiyacı olanın ihtiyacını karşılamayı tercih ettik, isteyeni eli boş göndermeyi de fıtratımıza, inancımıza uygun görmedik.
Sevdik ; hem de ederinden fazla. Belki bir başkasının gözünde pul olamayanları alıp gözümüzün nuru yaptık . Gölgesi yere değiyor diye güneşe düşman kesildik, yüzüne gölge düşüyor diye geceye hasım. Velhasıl-ı kelam öyle bir hale geldik ki ; ne dostun vefasına , ne yârin sadakatine inanacak halimiz kalmadı. Daha doğrusu, yorulduk.