Eskişehir’in yakıcı soğuklarının başladığı;güneşin kış mevsiminde bile insanın içini ısıttığı soğuk ama aydınlık bir günde,memleketli gününe gitme heyecanı içinde değilde garip bir duyguyla çıktım yola,yol arkadaşımla...

Yıllar sonra yeniden Eskişehir’deki memleketli günlerime dönmenin eski güzelliği,özelliği,neşesi,sevinci,kahkahası,şamatası olmasa da;elemi kederi,buruk sevinçleri,hafif tebessümleriyle,eksilmeleriyle,hastalıklarıyla,paylaşımları yine de güzel her ne kadar heyecan verici olmasa da!

Eskisi gibi hiç bir şey olamazdı zaten,her şey yaşandığı anda daha güzel.
An’ın kıymetini kadrini bilmek gerek her zaman.
Ömrümüzün günbegün azalan zamanlarının kaygılarıyla,her geçen gün diğerini aratır hep.

Zaman geçtikçe küçükler büyüyor,yeni dikilmiş bir ağaç misali çiçek olup dal veriyor.
Büyükler yoruluyor,yaşlanıyor,kökleri karmakarışık dallanıp budaklanıyor.
Nerede o çocuklarımızla,eşimizle,dostumuzla onca işlerimizin,koşuşturmalarımız arasındaki enerjiler,dinginlikler,beraberlikler?

Şimdilerde herkes yorgun,herkes kendi kalabalığının yalnızlığında yalnız kalmak istiyor!

Güne herkesin sevdiği büyüğümüz Neriman teyzemizin gelini geliyor...
Benim gibi ekstradan,adı GÜLER...
İsmini söylememdeki kasıt,her şeye rağmen hep gülebilmesi.
Konuşması sırasında kemoterapiden bahsederken,hastalığını ve karaciğere metastaz yaptığını öğreniyorum!
Tabi ki her şey bizler için!
Güler hanım acı çekenlerden yalnızca bir tanesi.

Tam karşımda oldukça metanetli,sabırlı,sakin,huzurlu,mütevazi,hoşgörülü,bilgi dolu emekli bir eğitici.
Gördüğüm iyi bir eş,anne,kayın validesine uzun yıllar geçse de hala ilk günkü gibi saygı ve sevgi dolu bir gelin.
İçindeki yaşama sevgisini halen tablolara çizerek resim yapma yeteneğiyle,yabancı dil eğitimiyle,hanımefendiliğiyle,daha görebildiğim bir çok değerleriyle etkilendiğim,takdire şayan yaşam sevinciyle bilinciyle topluma örnek bir insan,apayrı bir değer.
Ciddi görüntüsünü gülmeleriyle süsleyen,insanı büyüleyen,bakımlı,hep gülen güzel insan...
GÜLER.

AYLA CERMEN TÜFEKÇİ / 10.03.2014