Uyuyorum uyanıyorum yine aynı cehennem.
Yok muydu bu yaşanamamış hayatın telafisi yahut acı bir tek o’nlar için mi mübah görülmüştü bilmiyorum.
Sanki şu köşe zalimler köşesi şu köşe mağdurlar köşesi. Mağdur, masum, sessiz, ılımlı, vefalı ve fedakar.. Ve hemen hemen nerdeyse bu yazılan kelimelerin her harfinin altında çocuk ve kadın yaz(t)ıyor.

Bu nasıl bir cehennemdir ki yana yana tükenmedi od’unları, nasıl bir vicdan taşıyor insan kılığına girmiş bu canavarlar.

Farketmiyor hangi gün olursa olsun herhangi bir haber programında illaki ya bir çocuk istismarı ya birkaç kadın iğfali/cinayeti.. Bu cin ayetlerinin sahipleri neden ölmüyor Allahım neden hep masumlar! (nefesim bile derinlere inmiyor artık üstünkörü bir eylem şu vakitlerde nefes alıp vermeler)
ki nasıl devam edeceğiz yaşamaya bu hayatı kayıp dünya da ve nasıl alacağız hakkımızı d’elikanlılardan!
Aklıma durgunluk veren bu cani dünyadan yine huzura kaçış elbette kitap ve şiirlere lâ’kin bu durumu yaşayamayan şiiri bırakın kitabın tek sayfasını bile bulamayan o masum insanlar ne yapacak teselliler ve mükafat ne zaman doğacak yorgun avuçlarına bu da elbette muamma.


Çok isterdim 8 mart’ın dünya insanlığı hatırlama günü olmasını zira kadınlara nerdeyse hiç bir yararı dokunmayan bu günü sadece bir günlüğüne de olsa zulmün ve haksızlığın sükute ermesi için düşünme günü olmasını.

Elbette elimden gelenler bu dünyadaki olan ne zulmü ne de ecelsiz ölümleri durdurabilir lakin keskin bir öksürük eşliğinde sabahın ilk saatlerinde uyandığım da dilimde ve aklımda şu duâ vardı. Allahım maruzatlarımız sonsuz insanların ağlayıp umutsuzca öldüğü bu dünyada artık özgür ve insanca yaşamayı ve dahî ölmeyi nasip et zira bilirim ki sen böyle planlamadın bu hayatı ve beklemedin topraktan yarattığın acizlerin şeytana pabucu ters giydireceğini ki merak ediyorum şeytana şaşkınlıktan gözünü bağlatan bu insandan canavarlar ne kadar daha nefes alacak?! lütfen bir işaret lütfen bir yudum umut. ( tüm kadınlar, masumlar ve çocuklar adına) Amin!

Oysa yaşamak inanmaktı, çokca sevmek ve fedakarlıktı, vefa ve beklentisiz üstüne düşeni yapmaktı özü yaşamın.
Her neyse biliyorum ki yazdığım hiçbir şey değiştirmiycek bunca düzensizliği benimkisi küçük de olsa bu düzensizliğe bir iç tepki. Yazımı
Psikoloji bilim Doktoru sn. Zafer Akıncı’nın sözü ile sonlandırmak istiyorum "kaç kuruşluk değil kaç fedakarlık insansın"


Rabbim hayreylesin sonunu bu dünyanın diyerekten dilimde sonsuz huzur duâlarıyla susuyorum yine..





MartRüzgârları
2018 / Z. Nâr
...



Tüm kadınlar, çocuklar ve mağdurlar adına teşekkürler okuyan yüreklerinize ve daha çok kişi tarafından okunmsını sağlayan değerli Edebiyat Defteri’ne.