Her akşam hava alaca karanlık olunca sessiz sedasız iskelede durur saatlerce denizi seyrederdi.
Rüzgarda savrulan kumral dalgalı saçları ay ışığıyla birleşince çok güzel bir görüntü oluşurdu.
Deniz otobüsünden yolcular ininceye kadar iskelenin kenarında bekler, sonra sessizce kaybolurdu.
Belli ki geleceğinden umudu kestiği birileri vardı da, bu duruma kendini alıştıramıyordu.
O gün yine aynı saatlerde iskeledeydi. Gözleri yine ufukta kendinden geçmişçesine denizi seyrediyordu.
Ben, yaklaşık iki aydır kıyıdaki o kafede haftada üç gün çalışıyordum. O da iskeledeydi. Merak edip kafenin sahibine sordum.
- O her gün geliyor mu?
- Evet. dedi kafenin sahibi.
İşimi savsakladığımı düşünmesin diye daha fazlasını soramadım.

Ertesi gün onu kıyıda yine gördüm.
Her gün giydiği uzun eteği ve kısa kollu penyesi yoktu üzerinde. Bu sefer; üzerine oturan bir elbisesi, ceketi ve elinde bir buket çiçek vardı. Sanki birilerini karşılamak üzere oradaydı. Çok merak etmiştim aylardır beklediği kişi sonunda gelecekti her halde. Hem müşterilerle ilgileniyor hem de gözümü ondan ayırmamaya çalışıyordum.
Deniz otobüsünün ışıkları görülünce hızlı hızlı iki adım attı ve durdu. Çiçekleri daha sıkı kucakladı, bir eliyle saçlarını savurdu ve daha dik durarak beklemeye başladı.
Deniz otobüsü iskeleye yanaştı, yolcular inmeye başladılar. O hiç kımıldamadan bekliyordu. Müşteriye çay götürmek için mutfağa gittim. Çayı alırken fincanı tabağa düzgün yerleştirmemiş olacağım ki fincan bir anda yere düştü. Ben kırılan fincanı toplayıp yerleri silinceye kadar diğer garson arkadaştan müşteriye çay götürmesini rica ettim. Ortalığı toparladıktan sonra bahçeye çıktım ama o, iskelede yoktu. Acaba ; aylardır belki yıllardır beklediği kişi geldi de birlikte mi gittiler? Gelen kişi nasıl biriydi? Kimdi, nesiydi? Çok merak ettim, iyice baktım ama iskelede kimse kalmamıştı…
Gece işten çıktım eve giderken, iskelede yere atılmış bir buket çiçeği görünce çok üzüldüm.
Bu demekti ki onun beklediği kişi yine gelmemişti…
Ve o geceden sonra onu bir daha iskelede göremedim….