ACINIZI YÜREKTEN PAYLAŞIYORUM DEĞERLİ KARDEŞİM..ACI ZAMANLA YERİNİ ÖZLEME BIRAKIYOR...EMİN OL ZAMAN HERŞEYİN İLACI.ANNEMİ KAYBEDELİ 8 YIL OLDU..HALA BAYRAMLARDA,ANNELER GÜNÜNDE VEYA ONA İHTİYACIM OLDUĞU DÖNEMLERDE YANIMDA OLMAYIŞI ACI VERİYOR BANA ,AİLEME..AMA UNUTMAYIN HAYAT DEVAM EDİYOR.BEN DE BİR ANNEYİM BANA İHTİYACI OLAN İKİ YAVRUM VAR.
BABANIZA ALLAHTAN RAHMET DİLERİM.MEKANI CENNET OLSUN.ALLAH SABRINI VERİYOR KARDEŞİM YOKSA BU ACIYLA YAŞANMAZ...İNSANOĞLU HERŞEYE ALIŞIYOR.SİZ DE ALIŞACAKSINIZ..
SAYGILAR...

korkularımın sebebi olan Adam.BABAM!

Zaman zaman boş bir sandalye koyarım karşıma.Öylece bakıp düşünürüm başım ellerim arasında. Sandalye boş! Hiç bir anlamı yok. Birilerini oturtmalıyım üzerine işlev kazansın diye. Ve sonra ben oturup üzerine sorgulatmalıyım kendimi kendime. Bunca yıl içinde yaşamıma aldıklarım, içime kattıklarım, kapının dışında bıraktıklarım, ruhuma bedenime bana teğet geçenler, canımı acıtanlar canını acıttıklarım…; Hepsi şimdi burada şu sandalyenin üzerinde. Önce babamı koydum! O çok dürüst çok güçlü çok iyi asla yalan söylemeyen ve yanlış yapmayan, benim çocuk yaşımda çocuk aklımla çocuk dünyamda başından sonuna kadar doğru bildiğim, inandığım adam BABAM. Korktuğum, köşe bucak kaçtığım, akşam olunca eve gelmesin diye günün bitmemesi için Tanrıya dualar ettiğim adam BABAM. Annemin ablamın benim bütün hayatımızı, kararlarımızı, sevincimizi, üzüntümüzü iki dudağı arasında saklayan, beyninin hükmüne göre pervasızca bizi yok sayarcasına işkencelere boğarcasına canımızı yakan adam BABAM. Yıllar geçti aradan. Bir gün duydum ki onu bir hastaneye kaldırmışlar. Beyin kanaması geçirmiş. Sakindim! Şaşılacak bir durgunluk durağanlık içindeydim. Yanına gittim. Aynı ruh haliyle basamakları çıktım ağır ağır. Odasının kapısını açtım. İçerisi çok kalabalık. İşte o karşımdaydı. Öylece uzanmış yatağına gözlerime bakıyor. Eğildim yanaklarından öptüm. Beni hatırladı mı? Hala bilmiyorum. Annem başucunda çaresizlik yüzüne vurmuş ağlamaktan gözleri kan çanağı olmuş. Kardeşleri var yanında ağabeyleri ablaları. Hepsi üzgün ve şaşkın. Bana bir şeyler anlatmak istiyor. Konuşamıyor. Acele ile kalem kâğıt veriyorlar eline anlaşılmaz şeyler yazıyor birbiriyle uyumsuz harfleri bir araya getiriyor. O anda bir sinir krizi geçiriyor. Elleriyle yüzüne, başına vurup ayaklarıyla yatağı dövüyor bir yandan da ağlıyor. Geri çekiliyorum. Boğazıma bir şeyler düğümleniyor gözlerim doluyor ama ağlamıyorum. Yüzüne bakıyorum. Diyorum ki; Hadi kalk, ayağa dikil. O heybetli bedeninle, kalın çatık kaşlarınla, öfke saçan, her baktığımda içimi ürperten, korkudan korkuya sürükleyen gözlerinle, hakaret savuran dudaklarınla, sevgisiz yüreğinle karşımda dur. Ama yapamazsın değil mi? Gücün yok. Beynin bedenine hükmetmiyor artık. Kalk ve aynı işkenceleri aynı kötülükleri yap bize. Ruhumuza kalbimize yeni yaralar aç iyileşmesi uzun yıllar alacak ve çoğu asla iyileşmeyecek olan yaralar aç. İstesem sana her şeyi yapabilirim şu anda. Yada son bir merhametle yeniden bir koza örelim içine girip yeniden yapılanıp yeniden yaşayalım diyebilirim. Ama yapamam her şeye rağmen senden olan biriyim ben. Eseri olduğum adam BABAM. İlk hayal kırıklığını sen yaşattın bana. Sen derin yaralar açtın canımda. Şimdiki kararlarım karamsarlıklarım güvensizliğim önyargılarım terk edilme korkularım senin sanki. Açlık insan her şeyi yaptırırmış. Sevgiye açlığım bana çok şey yaptırdı. Cesaretin olsa duymaya cesaretim olsa paylaşmaya anlatırdım. Sevgiye açlığım neleri aldı neleri bıraktı bende. Korkuyorum yinede. Belki de son nokta bıçakla peşime düşüp beni deşmek istediğin gün oldu. Biliyor musun çok zaman geçti üzerinden ama ben hala bıçaktan çok korkuyorum. Korkularımın sebebi olan adam BABAM.

Farklı sevgiler,farklı düşünceler,farklı yaslar.Yazınızı okuyunca neden herkesin yaşamı sevdikleriyle ilişkileri bu kadar birbirinden farklı ki diye düşündüm.