"Sevgi" ile başlamıştım sözün özüne,"farkındalık" ile devam etmek istiyorum.

Farkındalık:Bireyin şimdiki anı hissederek yaşamasını,yargılardan arınmasını"şu anda ne yaşıyorum" sorusunu yanıtlamak için kendi düşüncelerini,duygularını ve bedenini gözlemlenmesi yoluyla elde edilen zihinsel bir tutum olarak,dikkatinizi toplayıp kendinize odaklanmaktır diyebiliriz.

Farkındalık düşünebilme kabiliyetinin hakimi olabilmektir.

Kaygılarımız,endişelerimiz,üzüntülerimiz ve korkularımıza karşı yapabileceğimiz en iyi şey onları serbest bırakmaktır.
Onlarla uğraşmaktan vazgeçip onları serbest bıraktığımızda bu duyguların üzerimizdeki olumsuz etkileri de ortadan kalkmaya başlayacaktır.

Bazen duygu ve düşüncelerimizin esiri oluruz.
Biz istemesek de zihnimizdeki düşünceler bizi yönetmeye başlar.
Yaşam şimdiki anda yaşanır,oysa bizler geçmişte ve gelecekte yaşarız.
Anı yaşayamadan geçiririz yıllarımızı,sayılı günlerimizi ne yazık ki!

Farkındalık öğrenilebilir bir beceridir.

Yaşamda değişmeyen şey başkalarını değiştirmeye çalışmaktır.
Bireyin hem enerjisinin çoğunu alır,hem de hiç bir şeyin değişmediğini görür ve geriye baktığında boşa geçirilmiş zaman diye üzülür,depresyon denilen şey yakasına yapışır.
Çünkü herkes kendi doğrularıyla,gözüyle,kulağıyla,hissedebildikleriyle kendi olur,yaşar gider yaşamak istediklerini.
Değerlerini,kendi değerini kendi belirler.
Birey her şeye karşı bakış açısını zihnini değiştirebilirse,çoğu şeyin kendiliğinden değiştiğinin farkına varır,gözlemler ve aradığı tüm şeylerin kendinde saklı olduğunu anlar.

Misafir olduğumuzu bildiğimiz bu yaşamda yakınlarımızın,yakın hissettiklerimizin,dostlarımızın,arkadaşlarımızın canlı cansız her şeyin değerini kıymetini bilelim.
Her şey bizler için var,varlık içinde yokluk çekmeyelim.
Kendimizin,sağlığımızın değerini,kıymetini,hastalanmadan kaybetmeden farkına varıp koruyalım.
İnsan görebilmenin,işitebilmenin,dokunabilmenin,hissedebilmenin dahası,nefes alıp vermedeki ihtişamı her şeyi ama her şeyi fark edebilmeli,farkı yaşamalı.

Ben kansızlıktan ve alerjiden dolayı nefes alıp verme sorunu yaşadım.
Solunum zaman zaman spontanlığını kaybetti.
Nefes alıp verme eziyet halini aldı.
Sanki kendiliğinden olan şeyi ben hiç beceremiyordum.
Sonrasında ister istemez panik gelişiyor ve hiç bir şey düşünemez hale geliyorsunuz.
En sevdikleriniz bile aklınıza gelmiyor o an!
Tek istediğiniz farkına bile varamadığımız,nefes alıp vermenin eski rutinine dönmesi.
O an ne çok şey değişiverdi hayatımda.

Dileğim...

Farkındalıklı;duyarlı,merhametli,hoşgörülü,sabırlı,paylaşımcı,barışçı,sevgisini her şeyde hissettiren,saygın saygılı,kadir kıymet bilen,gözü gönlü tok,azıcıkta olsa gülümseyebilen,huzurlu bir aile,toplum,ülke ve dünya olabilmek ümidiyle...

AYLA CERMEN TÜFEKÇİ / 08.03.2014