Tutturmuşuz bir "mutluluk oyunu" diye..
Nereye kadar?
Yahu mutsuzlukta, mutluluk kadar önemli, güçlü ve de gerekli bir duygu değil mi?

İnsan duyguları ile yüzleşmekten niye kaçar ki?
Sürekli, mutluymuş gibi kahkahalar savurarak, üzerini örtmeye çalıştıklarınız ile yüzleşin bence. Hem bunu zaten iyi yapamıyorsunuz, yani beceremiyorsunuz. Gözleriniz sizi ele veriyor. Bir yerde kaçak olduğu, çok belli oluyor. Yani testi sızdırıyor.

Kendinizi ve sözde düşman(!)larınızı kandırmaktan vaz geçin. Gülmek istiyorsanız, gülün, ağlamak istiyorsanız, ağlayın, öfkelenin, sevinin.. yani “Kendiniz olun” Ya da, rolünüzü mükemmel oynayın! Korkmayın. Hiç kimse mükemmel değil. Herkesin acısı da, yarası da yeterince var, emin olun. Dostluklar kurup, birine güvenip dertleşmek, absürt değil gayet insani. Görmüyor musunuz, bu şekilde kendimizden bile uzaklaşıyoruz, yabancılaşıyoruz. Dürüst değiliz, olamıyoruz.
Oysa biz, basit duyguları olan sıradan insanlarız. Bu gayet doğal, yani olması gereken, insana dair hasletler.

Maskeleriniz sizi daha güçlü gösterebilir, ama daha iyi bir insan yapmaz!
Taş değil, demir değil, etten kemikteniz. Kanayacak ve kırılacağız çoğu zaman. Acılarımız olmazsa nasıl büyüyüp, olgunlaşacağız?

"Sizi öldürmeyen acı güçlü yapar" demiş şair, acılarınızı gizleyin dememiş. Kendinizi zehirlemekten vaz geçin.
Doğal olun, kasmayın!
Bizler faniyiz..
Kusurluyuz..
Kabullenmek ve yüzleşmek iyi gelecek.
Deneyin.




Dilruba Emin Genç 15 Şubat 2018