Ellerimi tutmana izin verdim ne ahmakım..
Gözlerimin içine bakarken söylediğin yalanları dinledim meğer ne saf mışım..
Kırk yalanı kırk kişiye anlattığını söyleyenlere kulağımı tıkadım.
Ne kadar aptal mışım...Ah ne kadarrr..
Sana inanmak istediğim için, aksini söyleyenlere inanmadım.Ve her zaman ki gibi yine yanıldım..

Oysa hayal kırıklarıyla geçen yıllarım vardı benim.Yeşermeyen düşlerim vardı.Hayalden öteye gitmeyen,ama hiç tükenmeyen umutlarım vardı.

Bir yanım ezikti,kırıktı kalbim.Bu yüzden sevildiğime inanmak istedim.
İnanmak istedim, onca yaşadığım acı tecrübeler aklımı başıma getirmemişti.
Hala çocuk kalan yüreğim sevgi diyordu.

Yüreğim sevgi dedikçe,dağların hoyrat rüzgarına kapılmam kaçınılmaz olmuştu.
Sende hoyrat rüzgardın işte.Kırdın dallarımı..
İnandığım , güvendiğim dallarımı.
Üşüyordum senden önce,şimdi ise erimiyor yüreğimin buzları..

Herşey sevgi içinse yalan niye..
Herşey İnsanlık içinse kalp kırmak niye..söyle niye ?
Yaşadıklarım bana yeterdi oysa,biraz sevgi çok muydu sevgisiz kalan yüreğime..
Hani ?
Nerde o vaadler,yeminler..Ölürüm demeler..Mahşere dek sürsün diye edilen dualar..Hani ?
Ne içinmiş öğrendim işte..
Kurt masalı..Kendini kurnaz sanan,avını türlü hileyle yakalamaya çalışan,bir et obur hayvanı tilki gibi..
Umutlarımın hırsızı...

Kalmadı içimde yarına dair hiç bir şey...
Sanma ki seninle gitti..
Sanma ki senin için üzüldüm.. senin için hüzünlüyüm..
Sen sadece var olan yaralarımı kanatanlara katıldın...
Umutlarımı çalanlara katıldın..
Kalbimi kıranlara....Yalanlara karıştın...


GÜL ONUR