tüm aykırılıklarımızla Barışabi’nin
kol düğmeleri kadar bile değildik
hiç değilse onlar düzenli aralıklarda bir araya geliyordu
biz ise Aralık’larda hep ayrı oluyorduk

Küçüktüm “Anadolu liseleri” imtihanına giderken onunla
“karnım ağrıyor baba” demiştim ellerinden sımsıkı kavramış olmalıyım
sonuçların açıklandığı gazete parçasına da üstün körü bir göz atmış,ismimi bulamamış pes etmişti.Biz bulmuştuk.Bardağın boş tarafını görmeyi severdi,galiba ben de öyleyim ...

Okulun ilk günü götürmüştü beni,bir de bilmem kaç yıl sonra bir veli toplantısına gitmişti.Gerçi emin değilim daha fazla da gitmiş olabilir.
O veli toplantısında da stres yapmıştım.
Stresten ve tabiki başka nedenlerden şehrin tek benim gidebileceğim sinemasına gitmiştim;”Evrenin askerleri”...
Hocalar beni övmüşler,sevinçli idi.
Tabi annem izlediğim filmi belgesel zannetmiş ;”(Kenan) Evren’in askerleri”.O da beni tebrik etti kültürel bir aktivite yaptığım için...

/bugün evren yok bugünün ”Evren’lerine” duyurulur/

Trabzon’a kazandığım bölüme beni elleriyle yerleştirmeye götürdüğünde;
“üzgün” olan ben görünüyordum ,yanılmışım...
Arkasından mahzun bakmışım..
Farkında değildim.

Yaz gelince tatile geldim “bihaftalık”.
O vakitler evrensel nedenlerimiz vardı bir de ”yaz” okulumuz.
O tüm yaz evde olmamı bekliyordu bir haftayı duyunca celallendi,evden kovdu..
Gitmedim tabi,bir hafta sonra giderken yolculamaya geldi.Zaten öfkesi su gibiydi,akardı..
Bu da bir kaybedişmiş geç anladım...

/O vakitten sonra hep uzaktaydım,hiç yakın olamadım./


Bu kez çok uzaklardaydım “yazın gelemeyebilirim param yok” dedim.
Net olarak cevap verdi “oralarda sürüneceğine gel paranı vereyim,buralarda sürün”.Yürekten söylememişti biliyordum.Ben de zaten gidecektim.Benimkisi sadece olası bir aksiliğe karşı önlem itiyadı idi.

Her neyse bir eylül gecesi haber geldi “gitmiş“
Ben yine çok uzaklardaydım.Yolculuk dönüşü bir toplu taşıttaydım.Herkes arkadaşımdı taşıtta,sustum ağlayamadım...


Fm