Buğday başakları güneşin sarısında !.

Bıraksalar Güneş´i, ışıkları ile en serin ağaç gölgelerini bile yakacak hiç umursamadan.
Çekirge sesleri olağan keskinliğinde çınlatıyor ortalığı...
İki katlı ahşap binanın önünde ürkek, ürkek olduğu kadar da heyecanlı bir ceylan gibi sekiyor.
Duda´nın dibinden fındıklıklara doğru hızlı adımlarla bayır aşağı giderken dönüp arkasına bakıyor.
Kimse yok...
Derin bir nefes...
Sık ağaçların altın varınca, ahşap evin görüş alanından çıkıyor. Patika yolu takip ederek bahçe sınırı taş duvarın üzerinden atlıyor.
İşte orada...
O küçük taş kovuk...
Kalbi daha bir hızlı çarpmaya başlıyor. Son bir kez etrafını kolaçan ederken elini kovuğa sokuyor.
Evet aradığı şey orada.
Gülümsüyor...
Eline aldığı kağıt parçasını ellerinden alacaklarmış gibi hızla koynuna sokuyor. Taş duvarı takip ederek fındık bahçesinin yanındaki dere kenarında kendine kuytu bir köşe buluyor kendine. Serin çimlerin üzerine çöküveriyor. Hiç vakit kaybetmeden koynundan kağıdı çıkartıp okumaya başlıyor...
Yüzünde güller...
Yanakları entarisinin renginde...
Pespembe...
Kazım´ı, "O’nu çok sevdiğini yazmış".
Cebinden çıkardığı küçük parmağından daha küçük kurşun kalemle yazının altına sadece "Bende" yazarken utangaç bir ifade kaplıyor yüzünü...
Aynı yoldan hızlı adımlarla geri dönerek, kağıdı aynı küçücük taş kovuğa koyuyor...

Hızla bayır yukarı, işte ev...

Evin alt katındaki ahıra tam girerken;

-Nafiyaaaaa, Nafiyaaaa neredesin kız ?
-Burdayım anaaaa...
-Çabuh yuhari çıh ! Baban tarladan su istiyor...
-Tamam anaaa...

Elinde su dolu güğüm, elma ağaçlarının altından ekin tarlasına doğru bir sağa bir sola tarta tarta yürürken yerde kabuğu kararmış kara bir ceviz görüyor.

Bir elinde kara bir ceviz, diğer elinde güğüm elma ağaçlarının arasında usul usul kayboluyor...

..................


Buğday başakları Güneş’in sarısında...

Hendek´de bir köy.Tek katlı taş caminin avlusunda bir cenaze var.
Son taktığı eşarp tabutunun başında. Hala o kokuyor. Öğlen ezanı okunurken, kalabalık alacele abdest alıp camiye koşuşturuyor.
Tam yanındayım...
Başucunda...
Sessizlik...

Cami bahçesinde bir ceviz ağacı...
Hiç yaprağı kalmayan en uç dalında tek bir kara ceviz...
Hafif bir esinti...
O tek bir kara ceviz yan bahçenin çimenlerinin üzerine düşüyor.

Cenaze namazı...

Helal ettik diyorlar hakkımızı, hepsi bir ağızdan.

Artık İkisi de toprağa girmek için hazır...

Pembeler giymiş
pembe bir kız
bir elinde
kararmış kara bir ceviz...

Selvi ağaçlarının arasından usul usul kaybolurken, dönüp bana el sallıyor...

Seher vakti...

O Yapayalnız...

Seher yeli, toprağının üzerine bıraktığım tek bir gülü uçuruyor.

Teyzeme...


Kağıtsız Şair


youtu.be/qLETWp0KFYA