Nerede o güzelim mahallemiz,nerede o güzelim insanlar?

Birbirine yapışık kimi cumbalı,kimi kapı tokmaklı öksüz yetim evler...

Zil yoktu,kilit vurulmamıştı henüz hiçbirine,kapıları çalmadan seslenmek yeterdi.

Yüksek ses hakimdi şimdilerde olan sessizliğe inat.

Bir komşu diğerine seslendiğinde,mahalledeki herkes duyar,pencerelere,kapı önlerine koşup oturulurdu.

Herkes birbirinden haberdardı,öldü mü kaldı mı,hasta mı yasta mı bilinirdi.

Kimsenin evinde balkonu yoktu ama hal hatır sorabilecek bir penceresi vardı.

Kimin bir işi olsa,mahalleli koşardı hemen oraya.

Hatırlıyorum da;kışın odunlarımız mahallemiz dar olduğu için kapı önlerine boşaltılmazdı,aralar dar olduğundan ta cami önündeki geniş alana boşaltılırdı.

Hiç yorulmazdık,çünkü gören herkes tanısın tanımasın yardıma koşardı.

Düşünüyorum da arabalar yoktu ondan mı herkes bir yerlere koşmaya çalışırdı yetişebilmek için?

Yoksa ben yatılı okulda bu yüzden mi sporda koşuyu seçmiştim?

Hırsızların türemediği bir nesildik!

Çünkü her birimizin,birbirinden farkı yoktu.

Evlerimiz aynı,eşyalarımız az fakat yeterli,sevgilerimiz bile aynıydı sanki.

Aynı duygular hakimdi,aynı telden çalar söylerdik.

Kanaatkar çocuklardık,oynadığımız oyunlardaki gibi hırslı değildik,mutluyduk.

Ne olursa olsun paylaşmayı,küçükleri sevmeyi,büyüklere saygıyı,yardımseverliği,merhameti,hoşgörüyü,tatlı dili güler yüzü,acımayı,sevmeyi,eşi-dostu orada gördük,insanlığı orada öğrendik.

Tutamazlardı bizi evde;sokaklar bizi,biz sokakları özlerdik.

Oynadığımız oyunlar bile bizi bekler,sevgiyle açılan gönül bahçelerinde gezerdik doyasıya!

Şimdiki gibi değil bilgisayar,radyo bile lükstü.

Her biri birbirinin aynı gibi duran;kısa,dar ama bizim çocukken uzun sandığımız mahzun sokaklar,evler...

Sahiplerinin yokluğuna alışamamış birer harabe,derbeder,perişan şimdilerde.

Hele bu son zamanlarda mahallemize gittiğimde iyice soğuk hava hakim.

Artık orada mevsim hep kış sanki!

Güzel sohbetlerin yapıldığı,büyük küçük herkesin her şeyi paylaştığı,sahiplendiği mahallemizde derin bir sessizlik hakim.

Zaten artık gidemem istesem de bizim sandığımız o cin aralıktaki eve!

Kiracı var,kasvet var,keder var,yabancılar var evlerimizde,mahallemizde!

Hem artık herkesin kapısı kapalı,gönlü karalı,sessiz sedalı mıdırlar bilinmez.

Mahallemizin dili olsa da konuşsa yaşananları,yaşayanları anlatsa bir hikaye gibi...

Dinleyenleri kaldı mı ki acaba?

Sorular hüzün şimdi sonu gelmeyen,gözlerimin önünden hep gelip geçen...

AYLA CERMEN TÜFEKÇİ