Ben mi inmiştim gözlerinin içinden en derine,ne güzel bir denizsin sen kendi inceliğinde.
Bazen akıl almaz dalgalarınla köpürüyorsun kıyılarıma..sanki bir zaman ötesine geçerek kök
salıyorsun hücrelerime...

Geldim!şiir dudaklarını ısırıp,ışığın sancısından doğumumu içmeye.

Anlamlı boşlukların sonrasına,geçmişi olmayan masallar yükleyip çocukluğundan çaldım içimi,özünle
bir tohuma ulaşarak.Büyüdü yaşamak;dile getiremediğim mühürlü bir aşk’a bağlandım sessizce.Hala sana
bakmayı öğreniyorum sevgilim,yeryüzünün ellerini tutarak.Doğa yeşillikler içinde bale yapıyor inişli çıkışlı.ki,
zengin bir ağacın büyüleyici dallarında gülümseyen elmalar güzellik katarken yüzümüze.işte biz oraya inanmanın en doğru yoluyla gidiyoruz,tedirgin etmeden kalabalıkları.

Ve vardık
Parmaklarımızla portresini çizerek aklımızın,nefesi yürekte buluşturduk,felsefi bir gözle ilerledik belki de usanmadan sırra.Akıp giden tarihin ilk kez yakından duyuyorum çığlığını sınırsız mavilikte.

Ey canımın içi
Sevenler böyle mi gider birbirlerine sımsıcak yağarken yağmurlar,uçurumun en ucuna.
Hadi ölelim..Mutlak bir sevdayı dile getirecektir dağlar...En kuvvetli sislerin içinden an doğuyorken,kokunu kucaklamak var daha.Daya ağzını yüreğime,yıldızlar çoğalsın bitmeyecek gecelere ki,yazgının zinciri burada özgürlüğe kavuşsun.Aydınlık ve karanlık arasındaki bir çağın bilincine varmak,mutluluğun şarkısı olsa gerek her şeyin bize dönüştüğü.Farkındayım kendimle olan bağın seninle saatleştiğini..Neydi o ilk günlerimiz kaçamak bakışlarımız..Bir savaşın içinde kan kaybeder gibi ayakları havada yürümek...duyarlılığın en özel dokusudur bizi biz yapan.senle yaşadığım ne kadar çok şey varmış farkında olmadan sevgilim.
Yosunları içine almış sular dahil/
Dahil tüm ışıklar karanlığa..

Sevmenin sanatını algılamak buydu

Gerçekten sevmek gerekir
Rüzgarın sesiyle
Denizin turuncu saçlarıyla

Ki,
Yeryüzünde keşfedilmemiş hiçbir iklim bırakmadık sözlerimizde
Biz dünyaya seninle açılan iki yeni sevgili gibi sevmeyi öğrendik

Kalbin aynası nasıl da pürüzsüz sevgilim..