Geçen gün kız arkadaşımla tartıştık.
Sinirlendim.
Yolun ortasında çektim gittim.
Ama nasıl sinirliyim.

Sinirden köpüre köpüre yürüyorum. Sinirim bir türlü geçmiyor.
Sokağı iki kere turladım. Yine aynı yere geldim. Hala aynı sinir…

Sonra eve doğru yürümeye başladım.
Bir tane balıkçı gördüm. Durdum kaldım orada öylece.
Gidemedim.

Benim ona sinirli olduğum kadar o da bana sinirli.
İkimiz de birbirimizi kırarız korkusundayız.
Her neyse…

Balıkçıya dedim bir kilo hamsi verir misin dayı? Tamam dedi.
Bir kilo hamsi tarttı. Koydu poşete.
Ödemesini yaptım.

Bizimki balığı çok seviyor. Canı da çekiyor. O sinir ve psikoloji ile nasıl oldu bilmiyorum, dayanamadım aldım işte.
Sonra mı?

Sonra minibüs bekledim. Minibüs geldi. Bindim. Biraz ilerledikten sonra durakta durdu kaptan. Kapıdan içeri ilk giren o.

Ben ona bakıyorum, o bana.
Ben ona sinirliyim, o bana.
İkimiz de birbirimize baktık.
Psikolojiler altüst… Bi’ gülme geldi bana. Tabii ona da.

Minibüsten inince sarıldık. Al dedim, sana balık aldım. Sen seversin. Akşama yap da yiyelim.

O da Tylol Hot almış bana. Grip olmuştum. Gel dedi. Eve gidelim de. Şunları yapayım. İç. Hastasın iyi gelir.

O an hiçbir kötü duygu birbirimize olan sevgimizin ve iyi niyetimizin önünde duramamıştı.
O gün anladım ki yalnızca bütün samimiyetiyle aşık olan iki insan ne olursa olsun birbirini düşünüyor.

Bu hayatımın en tatlı anılarından biridir. Bu yüzden anlatmak istedim. Söyleyeceklerim bu kadar.


( yazar ; k. doğan )