Aciz Hayat

• 9 Ocak 2018 Salı 01:11:15

Kaç zemheri geçti bilmiyorum. Üşüdüğümü anlamadan yüreğimdeki yangınlarla yaşamaktan.
Kaç kez canım yandı.
Çakalların sofrasında, sen gülmeyi unuttunmu?
Bilirmisin bir tebessümün bile sana ne kadar uzak olduğunu…
Onurunu kazanmak için, kaybettiğin dostlarının gülerek elini sıkıp, tokalaşıp, hasbihal ettiğini unuttun mu?
Yürüdüğün zaman çocuğunun anne, diyerek yanına koşuştuğu zamanı,
Ona gülerek sarılmayı, onun sana ürkerek bakışlarının bir diken gibi sana batışını…
Bir zamanlar örnek bir anneyken, şimdi aciz kalmayı…
Hele insanların manalı bakışlarının önünde kafanı yere eğmenin ne olduğunu.
Sen hiç kurtlar sofrasına düştün mü?
Sen çakalların elinde oyuncak oldun mu?
Kaybettiğinin, kaybedeceklerinin yanında hiç kalacağını yaşadın mı?
Lokmalar boğazına dizildi mi?
Korkularını yenmenin ne denli zor olduğunu…
Soruların karşısında cevaplar boğazına bir ilmek gibi oturduğu anı…
Küçücük yüreğinin göğsüne sığmadığı anı yaşadın mı?
Sen hiç hayatla kavganı en derin manalı bakışlar arasında yaptın mı?
Hayat her halukarda istediğimizi vermez bizlere vermediği gibide alana kadar elinden geleni yapar.
Arkası gelir tabi önce sevdiklerimizden başlar.
O yüzden yapmamız gereken şey şudur;
Saniye dahi geçmeden sevginizi sevdiklerinize söyleyin.
Yarın geç olabilir…