Ellialtı Saniyeye Sığdırdıklarımız

• 31 Aralık 2017 Pazar 15:22:14

Olur mu böyle bir şey dediğinizi duyar gibi oluyorum. Bir insan ellialtı saniyeye neler sığdırabilir ki? Bir ömür desem şaşırır mısınız? Ellialtı yıllık bir ömür, beni halihazırda ahirete doğru sürüklüyor. Sade beni mi canlı olan her şeyi...

Her bir sene bir saniye... Nasıl geçti farkına vardınız mı? Hadi siz belki vardınız, belki de varmadınız. Ya kötüler, kötülükler içinde yüzenler? İnsanların canlarına kıyanlar? Hey! Corc, John, Maykıl, adın her ne ise, otuz kırk sene önce Vietnam Savaşında en az yirmi yirmi beş tane masum, savaş ile hiç ilgisi olmayan Vietnamlıyı öldürmüştün... Ama geldin dayandın yetmişli yaşlara, sen de ölüp onlar ile yüzleşeceksin. Yüreğin yetecek mi bakalım, Mahkeme-i Kübra’da onlar ile karşılaşmaya? Dünyada ki mahkemeler benzemez orası belki bilirsin belki de bilmezsin... Ama illa ki acı bir şekilde öğrenirsin... Allah’ın vaadi var ’’Kimseye kıl kadar haksızlık edilmez.’’ diye...

Ben geceler boyu açlık, yoksulluk nasıl kalkar bu yeryüzünden diye düşünürken, ağlarken bazı bazı, sizler, siz emperyalistler ve iş birlikçileri nerelerin doğal kaynaklarını sömürsek, silahlarımızı nerede denesek, insanların, devletlerin kaç tanesini birbirine düşürsek diye planlar, tuzaklar kuruyordunuz. Oysa bilseydiniz ki ’’Allah tuzak kuranların en hayırlısıdır.’’

Ben bu ellialtı saniyeye yüzlerce şiir ve öykü, deneme sığdırdım, elimden geldiğince, dilim döndüğünce. Keşke sizler katliamlara çanak tutmasaydınız, açlıkla fakirlikle savaşsaydınız, dünyanın nimetlerini eşit şekilde bölüşmeye kalksaydınız da bizlerde bunları yazmak zorunda kalmasaydık, hep iyilik ve güzellikten demvursaydık...

Bu ellialtı saniyede sevdik, sevildik, sıkıntılarımız oldu, dertlerimiz oldu... Nankörlükler gördük en yakınlarımızdan hem de çokça... Sevdiklerimizi çıkarsız, yalansız, dolansız sevdik... Yine de terk ettiler de arkalarından tek kötü söz söylemedik, acılarımızı yüreğimize, ruhumuzun derinliklerine gömdük. Biliyoruz ki dünyada yaşamak için ikinci bir şansımız yok, bundan sonrada olmayacak.

Rabbımıza karşı eksikliklerimiz çoktur. İyi veya kötü başımıza her ne geldi ise ondan bildik, bundan sonrada ondan bilmeye devam edeceğiz. ’’Lütfunda hoş kahrında.’’ dedikten sonra Rahim ve Rahman olan Allah’da bizleri ve çocuklarımızı kollayıp gözetecektir illa ki... Şimdi önümüzde elliyedinci saniye var. Oraya doğru gidişat. Bir gün zaman durduğunda bizim için, dileyelim ki yüzü gülenler sınıfından olalım... Yeryüzünde ki bütün mülkler ona ait olduğuna göre bizim de ona sadece amellerimiz ile gideceğimiz kesin gerçeğini akıldan çıkartmayalım hiç bir zaman. Yeni gelecek sene de hepimiz için mutluluk ve neşe kaynağı olsun.

AHMET ZEYTİNCİ