“Yalnız seni seviyorum,
yalnız sana her şeyi söyleyeceğim.
Çünkü sana ihtiyacım var.”
Dostoyevski – Karamozov Kardeşler



Yakınmak fayda getirmese de bugün, içimizde geçmişten kalma nice sevda sızıları… Zamana çivilenmek arzusunu ateşleyen, her şeyi apayrı yerlerden çıkarıp bir araya getirmeyi zorunlu kılan suskun ümit yumakları.

Yoğun bir hızla uzaklaşıyor, erişilmez oluyor her şey…

Şimdi gitmek kalmaktan zor
Şimdi saçlarım arasında parmaklarının boşluğu
“Anlasana, acılar bitmedikçe olgunlaşmak da pek işe yaramaz.” demiştin.

Uzaklıklara karşı çıkan arayışlar; hep bir unutamamak derdi. Sevdalarımıza kör düğümler atıldı, ellerimizdeki bağ cehennemlerde bile çözülmeyecek… Severek yaşamamızın bedelini hiçbir şeyle ödeyemeyeceğimiz kaygısını yaşatıyorlar bize. Acılarımızın ömür boyu süreceğini kabullenmemizi istiyorlar. Sevinç ve mutlulukları düşlerimizde bile yakalayamayacağımızı artık anlamamız gerektiğini söylüyorlar.

Yüreğimizde tüm yoğunluğuyla taşıdığımız, bilincimizde gerçek anlamını çözümlediğimiz acılarımızı mutluluklarımıza kaynak etmemizi, dert ve sıkıntılarımızla yaşamamızın varlığımızın temel gerçeği olduğunu, bu avuntuyla teselli bulmamızı öğütlüyorlar.

Her şey anlamını yitiriyor. Tüm değerlerimizi altüst etmeye çabalıyorlar.

Direniyoruz, ama her dirençli günümüz acılarımızın çetelesine birkaç çentik ekliyor. Sevgiyi yüreğinde duyumsayan her insanoğlu yaşam acılarına dünden hazır. Dünden hazır ulaşamamaya, kıvranmalara… Yok oluşa direnen beyniyle ürettiği umacıların sunduğu zehir zemberek acılara dünden hazır.

Acılarımı büyütüyor seni sevmek
Uçurum kıyılarına itiliyor umutlarım
Uzak kal benden, yaşamımın anlamı
Anlasana, yalnızca sayfalarda gerçekleşmeli intihar.

Silivri – Aralık 93