KARA KAPLI DEFTERİMDEN NOTLAR (4)

• 14 Aralık 2017 Perşembe 00:04:16

Bazı hatıralar uçup gitmiyordu; zorla geri geliyorlar, rüzgara karşı uçuyorlar ve zihnin içinde inatçı bir şekilde dolanıyorlardı. Ma Jian

Sizi bilemem ama, biz yani yetmişli yılların çocukları, Cin Ali’nin ve Kemalettin Tuğcu’nun kitaplarıyla büyüdük. Beyaz yakalı, siyah renkli önlüklerimiz, okuma fişlerimiz, kara tahtalarımız, beyaz tebeşirlerimiz vardı. Ayakkabılarımız yırtılana kadar yenisini alamazdık. Anneme kaç kez pazardan spor ayakkabısı sipariş etmiştim. En ucuzundan hem de. Annem alır gelir, giyerdim. ’ Oğlum, ayağını sıkıyorsa, giyme götürüp değiştireyim. ’ derdi. Bir numara büyüğünü aldırırdım. Beğenmemezlik etmezdim. Rahmetli babam kaç çetin kışı, ayağında yazlık ayakkabısıyla geçirmiştir. Ah garip babam. En çok da babam yaralar beni.

Saklambaç, körebe, birdir bir, yakan top, beş taş, ilik, kulaktan kulağa, hırsız polisçilik, evcilik oyunu oynardık. Bir tek televizyon kanalımız vardı, o da siyah beyazdı.Televizyon gece gündüz açık olmazdı, yayın saatleri vardı. Açılışta da, kapanışta da, rap rap rap askerler yürürlerdi. İstiklal marşımız okunurdu. Okullarda andımız okunurdu.Sokağa çıkma yasağı vardı, biz çocuğuz diye polis amcalar ve asker abiler bize bir şey demezlerdi.Silah sesleri arasında oyunlar oynardık. Küçük Ev’imiz vardı, Heidi’miz vardı. Dallas dizisi vardı, Ceyar vardı, kötü karakterli bir adamdı ve kimse onu sevmezdi.

İhtilalin olduğuna en çok da babam sevinmişti. ’ Ordu, yönetime el koydu, Kenan Paşa, kardeş kavgasını bir gecede bitirdi. Sizler rahat edeceksiniz oğlum. ’ derdi. O zamanlar milli güvenlik kurulu üyeleri vardı, Kenan Evren Paşa’nın silah arkadaşları... Ne oldu, ne değişti de, yıllar sonra yargılandılar? Anlamış değilim. Kardeş kardeşi öldürürken, sağ sol çatışmaları devam ederken, analar, babalar, çocuklar ağlarken çok mu iyiydi ortalık? Kurunun yanında yaş da yanmıştır, her dönemde maalesef olabiliyor, hatalar olmuştur, yok diyemeyiz. Genel perspektiften bakmak lazım olaylara. Mesela benim babamı hiç kimse hapse atmadı, babam ekmeğinin derdinde bir adamcağızdı, akıllıydı da. Uymadı kimsenin aklına. Elbet tarih bunları da yazacaktır. Ama objektif olarak, korkusuz ve tarafsız olarak yazmalı.

Biz zengin değildik, evimiz kiraydı, bir küçücük tuvalet, banyo, mutfak, iki de oda, hepsi bu kadardı. Evimize yatılıya misafir gelse, yer yatağı yapar, orada biz yatardık. Divanda misafirlerimiz yatardı. Pazar günümüz vardı. Başımızda babamız vardı, annem kahvaltı hazırlar, her zaman olmasa da, ayda bir kere sucuklu yumurta yerdik. Sobamız vardı, annem çamaşırları orada kuruturdu. Sıcak çayımız vardı. Kurban bayramında biz kurban kesemezdik, babamın parası azdı.Komşular bize etin yağlı tarafını ve kemiğini verirlerdi. Yine de etin tadını alırdık. Annem nefis yemekler yapardı. Mantı açardı, kuru fasulye, pilav yapardı. Bayramlarda baklava, börek yapardı.

Mahalleye yeni taşınan komşularımız olurdu. Annem beni uyarır, ’ Sakın ha oğlum, hiç bir kıza aşık olayım deme. Onlar senin kardeşin. Laf, söz çıkmasın, bize laf getirme. ’ derdi. Kardeş kardeş büyüdük işte kızlarla. Okul harçlığı olarak günde sadece bir simit parası alırdım. Arkadaşlarım sucuklu veya kaşarlı tost yerken, ayran içerken, ben simit alır, bir bardak suyla onu yerdim. Orta üçüncü sınıfta Nur isminde bir kız arkadaşım vardı, çok güzeldi. Üç günlük harçlığımı sırf ona tost ve ayran alabilmek için biriktirmiştim. Ben kendime simit aldığımda, sormuştu bana: ’ Murat, sen kendine neden tost ve ayran almadın ki? ’ Demiştim ki; ’Ben simit severim, tost yemem, ayran da içmem.’

İçimde zıpkın yemiş gibi çakılıdır; babam öldükten sonra dayılarım, teyzelerim olacak yakın akrabalarımız, bayramlarda fitrelerini anneme verirlermiş. Baktım, annemin elinde para var. Dedim ’ Kim verdi? Nereden buldun? ’ ’ Oğlum ’ dedi annem. ’Üzülme sen, teyzelerin, dayıların verdi. ’ Anneme dedim ki, ’ Sadaka verdiler, tamam kabul.. Ama daha önce nerelerdeydiler? Sadaka vermek dışında hiç yardım etmediler ki bizlere? Gitsinler fakirlere versinler. Bir daha kimseden sadaka alma’ dedim. Okuldayken ben, Nazmi Hocam da vermişti. Çekmişti bir köşeye; ’ Murat, aklına bir şey gelmesin, sen hassas çocuksun, bu parayı annene ver olur mu? ’ Ben o gün keşke yerin yedi kat dibine girseydim. O an keşke ölseydim. Fitre paralarını bayram harçlığı da yaptık biz. Şimdi ne zaman birisine fitre verecek olsam onun yerine de utanırım. Başımı yere eğerim. İçimden ağlamak gelir. Çıkar dağlara bir güzel ağlarım. Dağları bunun için severim.Siz ağlarken dağlar da ağlar, yalnızlığınızı paylaşır sizinle.Çok da sırdaştır.

Müzik setimiz yoktu, küçük bir teybimiz vardı, ilk aldığım kaset Ferdi Tayfur’un ’ Yaktı Beni ’ kasetiydi.Ev telefonu almak için aylarca sıra beklenir, hat bağlanırdı. Bizim ev telefonumuz yoktu.Jetonla çalışan telefon kulübeleri vardı. Boynuzlu trayleybüsler vardı.Sokaklarda, caddelerde bekçiler vardı.Eli çıngıraklı yoğurtçular vardı. O zamanlar mektuplar vardı, kartpostallar vardı.Kaliteli dergiler, gazeteler vardı. Fotoğraf makinesi çok kıymetliydi, herkeste bulunmazdı.Şimdilerde herkeste var. Mesela benim çocukluk ve gençlik resimlerim çok çok az. Aile fotoğraflarımız o kadar az ki. Bir elin parmaklarını geçmiyor. O zamanlar Ayhan Işık vardı, Adile Naşit vardı, Fatih’in fedaisi Kara Murat vardı, Malkoçoğlu, Tarkan filmleri vardı.Kemal Sunal, Şener Şen, Hulusi Kentmen, Nubar Terziyan Zeki Müren, Bülent Ersoy, Yıldırım Gürses vardı. Özay Gönlüm, Barış Manço, Belkıs Akkale vardı. Ferdi Tayfur, Serpil Çakmaklı, Oya Aydoğan, Banu Alkan vardı. O zamanlar adam gibi adamlar vardı. Kaliteli insanlar vardı. Adını sayamadığım pek çok gerçek anlamda sanatçılar vardı. İyi ki de hepsi vardı. Onlar benim çocukluğumun ve gençliğimin unutulmazlarıydılar. Şimdi herkesin elinde bir cep telefonu, oyna babam oyna… Şimdi milletin elinde televizyon kumandası; zapla babam zapla. Teknoloji geliştikçe sorunlar büyüyor, hastalıklar artıyor. Bu günleri daha çok arayacağız, bunlar iyi zamanlarımız...

Şimdi çok şükür her şeyim var... Ama eksik olan çok şey var... Çok hem de. Giden yıllar geri gelmiyor…Bir de gerçek sevgiler…

Vecdi Murat SOYDAN
13/12/2017,Isparta