Biz rotamızı hep aşk yönüne çevirdik de ne oldu,
Dümenimizi hep yalnızlığa kırdılar.

Rıhtımlar dolusu hayallerim vardı benim.
Küçücük umutlarımla hep en uzak yarınları dünlere kaçırmadan bulurum zannederdim. Mesela misket oynayan çocuklar kadar kazanma hırsım, elde ettiklerimi paylaşacak sevgim vardı benim.
O kadar çok gelecek vadettim ki kendime sevgiden yana, en soğuk kutuplarda bile papatyam açar sanırdım.
Belki hala çocuk değildim ama hep güzelliklerle baktım dünyaya.
Oysa gerçekler bilinmeyende gizliymiş rengârenk dünya hayal ederken siyah, beyaz gerçeklerle karşılaştım.
Düşünmeyi bile düşlerken bazı insanlar ben hep yarınları düşündüm.
Sevgiye yönelik yüreğimle belki de hep en imkânsızları sevdim ben buna sana olan sevgim de dâhil.
Belki sana göre de imkânsız bir sevgiydi bizimkisi ama aşılması zor olsa da aşılması imkânsız sorunlar değildi bizimkisi.
Yine de gitmeyi seçtin sen.
Benim kurduğum düşlerde yarınlar adına bizim için dualar ettim ve sen biz olmaktan vazgeçtin.
Bilirsin kelimelerce düşlerim vardı benim. Bunların yarıdan fazlası kurduğumuz düşlerle ilgiliydi. Yani aslında senin anlayacağın her şeyde hep sen vardın bende.
Biliyorum senin geleceğe yönelik korkuların vardı hep ve sen en umut verici anlarda bile umutsuzluğun kitabını yazacak karamsarlığı çizerdin aklında.
Ben yüreğimin yettiğince aşabiliriz dedikçe, akla göre gerek duymadın nedensizce. Oysa yaşanılası ne varsa hepsi bir adım uzağındaydı ama adım atmaktansa alışmayı seçtin sessizce.
Bilirsin korkularını giderecek ne varsa yollarına dökerdim gülüşlerine varan güzelliği hayatına yansıt diye.
Sen yaşa diye kalbimi verdim ellerine
Sen yaşayacaksan ölmek mühim değildi benim için, kalbimle yaşardım senin bedeninde. Fakat sen eski Türk filmlerine konu olabilecek bir kaçış yaptın biz denen sevda şehrinde.
Şimdi sen yoksun zamanı geriye alabilmemiz mümkün olsaydı eğer o zamandan şu an ki zamana kadar birlikte olabilir miydik bilemiyorum.
Birimizin sevgisi daha ağır basıyordu ve sanırım sen o yüzden gitmeyi seçtin.