Uykuyla uyumamak arasında gidip geliyordu gözleri.
Saat geceden 2:00
Sanki az sonra olacakların habercisiydi,
bu arafta kalan uykuları..

Evet aradan bir saat kadar geçmiş
ve acı acı çalan telefonun sesi kulaklarında yankılanıyordu..
Biliyordu neden arandığını,
ama bir umut aklından geçen olmasın diye
ne kadar dua ve dilek varsa geçirmişti içinden..

Ama... Dualar boşa.. Dilekler boşaydı..
Elleri titreyerek açtı telefonu.
Karşısındaki doktor, isminide söylemişti herhalde..
Ama o an o sözcük, o kadar değersizleşmiştiki ;

- Baban Öldü.

Sözlerinin yanında..

O an, sanki beyninden milyonlarca mermi yemiş,
tam göğsüne yüzbinlerce hançer saplanmıştı..

Bi ses
-Kızım arayan kimmiş?
-Ne diyormuş?

Evrenin en zor sorusuydu sanki işittiği bu soru.

Belki birkaç kelimeden ibaretti herşey,
işte o kadar basit işte o kadar kolaydı..

-Anam dedi
-Anam.. Babam ölmüş..

İşte bu kadar basit iki sözcüktü herşey aslında.
Ama bilinmeyen bir gerçek vardı ki
Oda bu kadar basit görünen iki sözcüğün,
insanı nasıl biranda,
her bir dokusunun parçalara ayıracağıydı...