Hayatı anlayabilmek; avucunda tuttuğun kelebeği sıkmadan, serbest bırakabilmekle eş anlam taşır bazen.
O an filmlerde ki gibi ne sol tarafında beliren şeytanın günahkâr vesvesesini duyarsın ne de sağ tarafında beliren meleğin iyi niyetli fısıltılarını duyarsın.
Duymak isteyeceğin tek bir şey vardır, o da kalbinin merhamet adına açtığı kapıdan süzülen, sevgi sesidir.
Sevgiye kulak verirsin. Benliğine kazınan tüm şeffaflığınla; yüreğinin lisanıyla tebessüm eder, merhametinin keskinliğiyle hükmederek, sevginle kötülükleri kesersin. Kalbinin tam ortasından.
Ve rüzgârın kemanıyla doğanın eşlik ettiği bir müzik senfonisiyle, vicdanın adına avucunda tuttuğun kelebeği Azad edersin, en güzel gülümseyişle.
Çünkü yaşamak yaşatmaktan geçer.
Ve yaşayabildiğinde hayatı anlayabilmenin tek bir yolu ortaya çıkar o yol da sevmektir.
Sevmek nedir?
Sevmek; yüreğine ekilen iyilik mayasıyla, kalbinde bir ateş yakmaktır.
Sevmek; umut etmek adına bir çiçek dikebilmektir.
Sevmek; sabahlara kadar uykusuz kalmayı göze alıp, sevdiğini düşünebilmektir.
Sevmek; tırnağı acısa sızısını yürekte hissedebilmektir.
Sevmek; yok, diye kızabilmek. Gördüğündeyse kızgınlığın zerresini dahi silip mutlu olabilmektir.
Sevmek; canı yandığında hissedebilmektir.
Sevmek; yüreğinde taşıdığını tüm benliğinle yaşamak ve özleminle, hasretinle, bekleyişlerinle kanıtlayabilmektir.
Sevmek; gülüşlerinde kaybolabilmek, üzüldüğünde ağlayabilmek, ona bir şey olacak diye tir, tir titreyerek korkmaktır.
Sevmek; uyuyamadın da yanında olabilmektir.
Korktuğunda ben buradayım diyebilmek,
Ağladığında gözyaşlarını silebilmek,
Mutluluğu için ve yaşaması için her şeyi göze alabilmektir.
Uyanırsın önce, saat sabahın altısıdır ve sen güne iki kelimelik bir fısıltının hatıra yansımasını duyarsın, yüreğinin sesinden kulaklarına kadar.
Masmavi bir gökyüzüne açılan seherin ilk ışıklarında gün gibi doğan gülüşler akla gelir.
Sen yanağında beliren gülümseyiş çizgileriyle mutluluğun dünyasına yelken açarsın, en güzel duygularla.
İşte tam bu anda dersin ki, buysa sevmek;
Ben Seni Seviyorum…