Allah’a şükür her ev gibi bizim evde de iki üç televizyon var, yine de paylaşamıyoruz programları, kanalları. Salon da oturduğumuz zaman biri der yarışma programı, diğeri maç özetleri, kızım çocuk programları, ben de haber hastası...

Zap yapmak zaten her daim alışkanlık olmuş, su içmek, yemek yemek gibi, bin kanal olsa binine de zap yapacağız. Dizi furyası almış başını gidiyor. İkiyüze yakın dizi var,yerli yabancı, çoğuda ’’gavur parasıyla beşpara etmez’’ cinsinden bana göre...

Alıyorum kumandayı elime, kızım oradan’’Baba şu kanala geç,bu kanala geç’’,araya hanım giriyor,’’Benim yarışmam var.’’Oğlan giriyor devreye’’Canlı maç seyredeceğim baba iki saat.’’İstersen birine itiraz et, zaten televizyon ile pek aram yok, git odaya kitap oku, ya da bir şeyler karala...

Bir gün dedim ’’Haftada bir kere televizyonu kapatıp sohbet edelim ailecek.’’Herkes değişik program seyretmek isteyince kopuyoruz birbirimizden.Biri bir odada, diğeri başka odada, bir diğeri salonda, arada mutfak da, buzdolabının yanında ya da banyoya tuvalete giderken karşılaşıyoruz,’’Merhaba hanım görüşmeyeli nasılsın.’’ya da ’’Merhaba kızım,oğlum ne var ne yok.’’Sonra onlar kendi programlarına, ben kendi programlarıma. RTÜK’e buradan sesleniyorum, dizi sayılarını makul bir seviyeye indirsinler, çocukların hanımın yüzünü göremeyeceğiz bu gidiş ile...

Kapı çalınır, herkesin seyrettiği önemli, kimse yekinip de kapıyı açayım demiyor, herkes birbirinden bekliyor. Geçenlerde öyle dalmışız, adam zili çalmış çalmış, içeriden seslerde geliyor, sonra kapıyı yumruklamaya başlayınca, anladık ki kapı da biri var; postacıymış. İşte böyle bizim bilumum Tv kanalları ile münasebetlerimiz. Kumandanın, kumandan da olması gerekir aslında, darbe yaparlar da beni iktidardan uzaklaştırırlar diye sesimde çıkmıyor.


AHMET EYTİNCİ