Solmuş yaprakların kapladığı bir eylül var içimde.Hasret dizginlerini koparmış nereye gideceğini bilmeden...
Kentimde uyurdu bu saatte insanlar,Ben seni yazıyordum ;senden ibaret...
Sonsuz çığlığım yırtarken bu koyu gökyüzünü,bir yanlızlık yaşıyordum ki;yarı yıkık,sevdaya gebe.Şarkılar hüzne çalarken bestelerini,ben sana söylüyordum söylenmemiş hecelerimi.
Yanımda olsaydın belki söyleyemezdi sensizlikten çatlamış dudağım,Ama şimdi yazıyorum korkusuzca,kendimi döküyorum kağıtlara;yetmiyorlar.Sensizliğimde sabır,elimde kalem,önümde satırlar tükeniyor...
Ben bitiremiyorum ateş kızılı sensizliğimi...
Görüş gününü bekleyen mahkumlar gibiyim oysa;bir gelsen,bir çoşsa içimdeki seller;Sonu gelecek belki acı çilelerimin...
Sen dolaşırken birlikte adımlayamadığımız sokaklarda,ve ben tünel kazarken yalnızlığıma;
O zaman bende bir hayat başlar;her defasında tükettiğin...