İçim çorak arazi

• 2 Aralık 2017 Cumartesi 11:13:58

Kendi başına var olmayı ilke edinmiş bir adamım.
Yanımdaki her ebeveynin bir gün öleceğini biliyor ve buna endeksli yaşıyorum.
Çeyrek asırdır ne dizlerimdeki yaraya pansuman, ne önümden yediğim rüzgara sırt desteği gördüm.

Yürüdüm; bazen karınca adımı gibi sakin ve vakur, bazen gögsüme mermi gibi saplanan fırtınaya tokat atarcasına hırsla. Hiç durmadım! Boynumu bükmediğim her çelişkide güçlendim. Öldürmeyen her acıya inat; etim kurşun geçirmez gibi yek durup heybetlendim.

Şimdi, bu yıkılmaz duvarlarımın içine seni davet ediyorum. Üstelik duvarlar içeriden bakınca aynalı cam; şayet dilersen içimin çiceğinde kendini gör, dilersen aynada gördüğün suretine vurup camı ve ölümü gör.
Ama, lütfen, içim bir gör...