Kendime..


Aklından geçenlerle tanıştım bugün, gözünü yurt edinen bir dalgınlığın arasında.

Akşamdan kalma hâlleriyle birbirlerine çarpıp kursağının içine düşüyorlardı.

Köprü/cük altında uyuyan kalbin uyandı sonra. Çok ses çıkaranlara hep kızardı.

Bilirdim...


Gülüşümü kırışan yüzüne örtüp ellerini tuttum. Titreyen parmaklarına, soy ağacımın dallarını çizdim.

’Hani bana ’ diye seslenen dalda asılı durur ismim. Ne zaman yalnızlığında boğulsan tutun dalıma. Öp ismimi.

Dudakların hatırlar, kahve içerken ettiğimiz sohbetleri.


Kalbin vurdukça bağla(n)ma diyen sesinin tellerine, saçından bir tel daha koparır beynine sıçrayan çığ /lık.

Sonrası çığ altında kalan çığ /lık oturup kalır midende.


Duygusal hazımsızlıktan göğsüne vuran bu ağrılar.


Aklından geçenlerle tanıştım bugün.

Sabahları başındaki ağırlığın nedenini bilirim artık. Ve daha bir severim seni, daha çok severim..