MELANKOLİ GÖLÜNDE SUYUN SANDALA BIRAKTIĞI KOKU

• 9 Kasım 2017 Perşembe 00:21:09

-Nereye gidiyoruz, söylemeyecek misin?
-Kelimelere ihtiyacımızın olmadığı bir yere gidiyoruz.


Uzun bir tren yolculuğundan sonra hasarlı anımsamalar kasabasına gelmiştik. Çocukluğumun ayak izlerini görebiliyordum burada. İçine kapanık, soyut ve konuşmayı sevmeyen bir delikanlı gelip geçti yanımızdan. Seslendim ona bir dağın en yüksek sesiyle, sesim bir çalıya takılıp düştü. Yolumuza devam ettik. Kasabanın en uç noktasına kadar çıktık. Sonra papatya kokuları arasında patikalarda, kengerlere basa basa yukarı doğru tırmandık. Bir yaban elması ağacının altında oturduk. Sırt çantamı yere bıraktım. Çantamın içi eskimiş zaman doluydu.

‘Burası ölümleri yaklaşan rüyaların gelip gerçeklerle vedalaştığı yer’
dedim O’na.

Şaşırdı, yutkundu, konuşacak gibi oldu, vazgeçti. Kiralık bir tebessüm kanatlarını çırpa çırpa gelip yüzüne kondu. Elleriyle uzaklaştırdı davetsiz tebessümü. Kahkahalarla gülmeye başladı. Bir sığırcık sürüsü havalandı yüzünden Tanrı’ya haber vermeden. İyileşmemiş ressamlar ve düş kaçakçıları demeçleriyle beraber kısa boylu bir sözcüğün yanına oturdular. Herkes sayfadaki yerini almıştı. Anlamıştı… Anlamıştı O’nu öldüreceğimi.

Listede ismi olmayan bir çocuk gibi kulağıma yanaşıp:
‘bunu yapamazsın’ dedi.

Yıllarca içinden çıkamadığım o penceresiz, ıssız evin duvarlarını yıkmak üzereydim. Söylenmemiş sözler bahçesinde biriken bütün kelimeleri boşluğa fırlatmaya başladım. Oyun oynamayı seven sevimli boşluk onları bileyip bileyip bana geri gönderiyordu ateşli mızraklar olarak. Kenara çekilip kendimi toparladıktan sonra belime bağladığım siyah şiiri alıp O’na doğrulttum. Ama bir türlü tetiğe basamıyordum. Ellerim titriyordu. Ellerim daha önce hiç cinayet teklifi almamıştı. ‘Hadi, yap şunu artık’ diyordu yanımda iştahla bekleyen sayın ‘çıkmaz.’ Az sonra bitecekti sonsuz gözaltı. Yıllarca ‘ben diplerde dolaşıyorum, benim silahım bu’ diyerek kendimi kandırışım sona erecekti. Gökyüzü lambalarını acımasızca söndürdü. Suskunluk bulutlarının altından geçiyorduk. Bilgi öylesine önemsizleşmişti ki sahne sadece ayakta alkışlanan içgüdünün karanlık kollarına kalmıştı. İmgeyi ağzına verip bastım tetiğe.

Kan yaban elması ağacının gövdesine sıçradı.
Birbirine sarılıp son kez vedalaştı kırmızının kalbindeki o iki harf.
Uçup gitti melankoli gölünde suyun sandala bıraktığı koku.

Saat sabahın hiçi olmuştu. Şehir ter içinde kalmıştı abartılmış seslerden ve imla hatalı sevişmelerden. İçim bomboştu artık. Sıradanlıklar dünyasına geri dönmüştüm. Taşın sadece taş, yolun sadece yol, evin sadece ev, dokunmanın sadece dokunmak ve üşümenin sadece üşümek olduğu nesneler dünyasına geri dönmüştüm. Çekilivermişti tenimden hiç ödül alamamış sisler ormanı. Çantamın içinde sakladığım büyülü zamanlar uçup gitmişti. Yerine ıslah ediciler, ölüm haberleri sunucuları, vardiyalı nefretçiler, çığlık ustası sayılar, monetaristler ve yenilmiş işçiler geçmişti hiç vakit kaybetmeden. O korkunç bilinmez evrene inmiştim göğe bakma refleksiyle. Arkamdan hızla ‘bunu yapamazsın, bunu yapamazsın’ diye bağırarak ilerleyen bir ordu geliyordu toz duman içinde.