Kırmızı başlıklı kız, Nasreddin hoca... Ah ne masumsunuz masallar, ne kadar da umut dolu teşbihlerin mahsülünüz. Sizinle yaşadığım günler gelir aklıma, hayatı bir masumluk perdesi ardında seyre daldığım o özlem dolu zamanlar. Zor geliyor artık yaşamak. İnsanlara güvenmek, içinden bir parçayı alıp onlara emanet etmek ne kadar zahmetli bir görev yerine getirmesi. Neden mi görev, yalnız yaşamak ne yazık ki çok meşakkatli. Ardımdan süvari misali dört nala koşturuyor bir yalınlık silsilesi. Nereye doğru kaçacağımı şaşırmış bulunmaktayım. Kime sığınsam kucağını açmaya çekinir olmuş. Artık kimse değere aç ruhum için rahatından vazgeçmeyecekmiş gibi. Suçlayamıyorum da, ben de olsam aynısını yapardım. Uğruna zorluk çekilebilecek biri miyim, sevilir miyim veya eğilir miyim? Muallaktayım, dardayım. Ümitler yeşeriyor her güneşle ve hayaller ölüyor her zifiriyle göğsümde. Masal tadında yaşayamıyorum şu hayatı, izin vermiyor sanırım bedenimin ve ruhumun sahibi. İmtihan adı altında eskitiyorum kıymetsiz geleceğimi. Yok olup gitsem ne kadar anılırım bilemiyorum. Bir cenaze duasında mı son bulur hatıram yoksa birkaç ufak bayram ziyaretiyle süslenir mi mezarım, inanın bunun muhakemesini yapabilecek dahi kudretim kalmadı. Artık çıkarımlarım yetmiyor sevilmeye, yalnızca sevmeyle eşeliyorum yüreğimi, sevecek olan çiçeğiyle gelir zatenler türüyor dilimde. Uzun uzadıya sohbetler ediyorum içimle, ne kadar umrundayım onun, bunu dahi bilmiyorum. Uzaklaştım samimiyetten ve gülümsemelerden. Biraz karamsar biraz da sitemkar sözler yetişiyor kalemimde. Zaman ne çabuk geçiyor dostlarım, mutlu günlerim ne çabuk geçti. Eminim, sol yanımda filizlenen buhranlarda son bulacak. Beklemeye değer huzurlar var önümde biliyorum, fakat ne yazık ki gelende önünde sonunda bir gün gidecek. Bitmeyeceklerin var olduğu, huzurun ebede uzandığı güzel boyutlara ulaşmayı umut ediyorum. Ne yazık ki bu umudu destekleyecek bir amelde de bulunmuyorum. Sanırım beni adam edecek dehşetli bir kor var. Ne yapalım kaçacak bir yer yok. Hadi, ona doğru adımlayalım!