Esnafımızı çok severim. Özellikle çekirdekten yetişmiş eski esnafları. Çıraklıktan kalfalığa, oradan da ustalığa geçen ve bu geçişlerde ustasının da refakatini alan esnafı, ustaları çok severim Gerçek insanımızın tüm özelliklerin onlarda görür ve çok da takdir ederim.

O kadar güzel insanlar ki, yüzyılların katlana katlana gelen kültürüyle bizim insanımız onlar. Adetleriyle, inanışlarıyla biziz onlar.

Ahilik teşkilatı kalmasa da ahilik ahlakıyla ahlaklanan nice esnafımız var ki, onları gördüğümde anlayıveriyorum, duruşlarından, konuşmalarından.

Geçen derimontumun fermuarı bozuldu. Bir vitrinde derimont tamiri yapılır, yazısını okumuştum. Hatırlamaya çalıştım, vitrinlere baka baka giderken hatırladım. Saat kulesinin yakınında dikişçiler arastasına kadar gittim.

Girdiğim dükkanda usta montu aldı, fermuarına baktı. Sonra bu fermuar daha kullanılır, kilidi bozulmuş, deyip beni başka bir arkadaşına gönderdi. Gittiğim yerde de önceki usta gibi çekirdekten yetişme bir usta ile karşılaştım. O da montun fermuarını bir uzman edası ile inceledi ve biraz beklememi söyledi.

Sonra birçok zahmetle yüzlerce fermuar arasından birini buldu ve o fermuarın kilidini çıkardı. Büyük bir ustalıkla da monta taktı. Benim mont büyük bir müdahale olmadan tamir edildiği için sevindim. O koca fermuarın değişmesi, hem montu bozacak, hem de parça parası, işçilik derken daha pahalı olacaktı. Bu durumda deforme olmadığı için, ben, usta ne isterse vermeye hazırlanırken, o sadece kilidi alınan küçük fermuarın parasına aldı.

Bu olay beni çok etkiledi emin olun. Çünkü ne beni diğerine gönderen ustanın bir menfaati vardı bu işte, ne de diğer ustanın büyük bir geliri. Öyleyse neden yaptılar? İlk usta, bırak, iki saat sonra gel, deyip bir fermuar parası ve işçiliğini alabilirdi. Diğeri de ustalığına tuta benden daha fazla para isteyebilirdi. Neden yapmadılar?

Aslında çok basit. Çünkü onlar sadece para kazanmayı istemiyorlardı. Kazandıkları paranın öte dünyada hesabını nasıl vereceklerini de düşünüyorlardı.