Hayattı bu, birgün bitecek… sevgiydi birgün tükenecek...insanoğluydu bu, elbet nankörlük edecek..ne garip duyguydu bu,sonu gelmeyecek…

Hayatta korkulması gereken tek şeydi ölmek…

Ne ürkütücü ve korkutucuydu!ama mutlak sondu insan için.biliyordu insan sonunu.ne olacağını az çok tahmin ediyor,ölçüp biçiyordu…bu kadar korku verdiğine göre nasıl birşeydi bu ölmek?!

Hayat bu zaman gelecek ümitlerin tükenecek,hayatına son vereceksin;zaman gelecek tüm zevkine varıp hayatın volta atacaksın hayatın karanlık ve bir o kadar korkutucu koridorlarında…içindeki odalarsa seni hep cezp edecek,yanılacaksın…ve odalara girip gerçeği öğrendiğinde kaçacaksın,hem de arkana bile bakmadan,bakamadan…

Evet niye böyle olduğunu soracaksın her defasında kendine.beynini kemirip duracak bu düşünce…soracaksın her defasında yüreğine ve beynine.ama her seferinde cevap alamamak seni daha da derine ve karanlığa itecek..sonra çaresizlik ve endişe baş gösterecek…





Ne olacağı çok da önemli değildir artık senin için…buna göre tek bir şey vardı;hayatı yaşanması gereken şekilde yaşamak ve kimsenin kalbini kırmamak,incitmemek…


Mümkün değildi güzel yaşamak.hep engeller çıkıyordu önümüze.artık yaşama ümidi kalmamış zavallı beyinler yenik düşüyordu hayatın bize açtığı savaşta… dahası acımasızlığına,aynı zamanda kahbeliğine de alıştık artık bu hayat denilen düşmanımızın…ne söylesem de fark etmeyecek artık!