"Ben gidiyorum" dedi kadın."Nereye" diye çıkıştı adam. "Yalnızlığıma" dedi kadın. Ve gitmek için  arkasını döndü. Tam o sırada yumuşakca kadının kolundan tuttu adam. "Bu kadar kolay olmamalı gitmek. Kendini yanlızlığa gömmek, yalnızlığın seni kurtarmaz aksine içten içe bitirir" dedi adam. Dolan gözleriyle adama baktı kadın ve gitmekle kalmak arasında kaldı. "Bi an içinden ben hiç kalmamışım aslında diye geçirdi. Sessiz ve acıklı bir sesle "Gitme, ne olur gitme. Beni sensizliğin kör kuyusun atıp gitme"  dedi adam. Şaşırarak başını yukarı kaldırdı ve adamın gözlerinin içine baktı. "Gitme demekte gecikmedin mi sence" dedi kadın ve ekledi "Oysa ben ne çok bekledim gitme demeni değil, kal demeni."Gözlerini yumdu adam ve döktü yüreğindeki tüm sevgiyi kadının iki elinden tutarak. Nefesler kesildi sonra ve yavaşça elleri kayıp düştü kadının, gözleri yavaş yavaş kapandı, zaman durdu o an. Kulakları çınladı  sonra birden adamın. Sessizliğe büründü hayat ve her taraf bembeyaz oldu. Yalnızlığına dalıp gitti kadın. Yağmur damlaları asılı kaldı havada.
Sıkıca sarıldı adam kadına tüm acıları üşüştü işte o an adamın hayatına...
Tek yapabildiği sımsıkı sarılmak oldu kadının soğuk bedenine...