İlkokul Öğretmenimi Kaybettiğimde, İlköğretim Öğretmeni Oldum
Birinci sınıf anne babası olmak zor iştir. Sabır ve emek ister. Çocuklar önce eline kalem alırlar. Daha doğru düzgün tutamazlar bile. Sonra eline kalemi verir, düzgünce tutmayı gösteririz. Tabi sadece kalemi tutması yetmez defter üzerinde nasıl yazacağını gösteririz. İlk başta bunları bile zor yapar çocuklar.
Bu sene öğretmen açığı olan bir köyde vekil öğretmen olarak göreve başladım. Çok heyecanlıydım. Çünkü şimdiye kadar hep kürsülerden dersler, seminerler, konferanslar, programlar yapmıştım. Ama bu başkaydı. Hayata ilk adımı atan ilköğretim 1.sınıflara öğretmenlik yapmak başka bir şeydi. Sıfır bilgisayarı elinize alır gibiydiniz. Ayrıca ilköğretimin en zor öğretmenliğinin ise 1.sınıf öğretmenliği olduğunu da anlıyorsunuz işin içine girdiğinizde. Zordu ama çok çalışmam gerekiyordu. Hepsi pırıl pırıl çocuklardı. Ülkemizin geleceğiydiler. Ünvanınız ne olursa olsun, ister Profesör olun emin olun ilköğretim 1.sınıf öğretmenliği bambaşka bir dünya. Bütün ünvanlarınızı bir kenara attırıcı cinsten bir görev. Şimdi hem doktora yapıyorum, hem de ilköğretim 1.sınıf öğretmeniyim. Muhteşem bir deneyim ve tecrübe. Yazı başlığımda da belirttiğim gibi; ilkokul öğretmenimi kaybettiğimde ilkokul öğretmeni oldum. Okumayı yazmayı ilköğretim 1. Sınıf Zahide öğretmenim öğretmişti. Hakikaten hayata ilk başladığınızda size okumayı yazmayı öğreten öğretmeninizi ömür boyu unutamıyorsunuz. Zahide öğretmenim hakka yürüdü Allah rahmet eylesin. Mekanı cennet olsun. Böyle duygusal başladı işte 1.sınıf ilköğretim öğretmenliğim.