7 Ekim…
1994 yılı yaprakların döküldüğü zamanlar kara bir çocuk doğdu ama o kara çocuk günümüzü aydınlattı. Neşe geldi yaşamımıza , özlem geldi , sevgi geldi en bolundan en çoğundan tüm güzelliklerin…İlk teyzeliğim,ilk yeğenim ve ailenin ilk torunu diyeyim siz anlayın gerisini…
DOĞUKAN ım…
2 yıl hemen hemen her gün, her akşam ayrı evde ama beraber geçen zaman. Elinde poşetlerle koşa koşa torununa giden anneanne , dede…
2 yıl sonra boşanan bir anne … kucağında ilk göz ağrımız karnında ikincisi…
Can olduk yeniden biz, BİZ dik yine BİR olduk… Anlatabiliyor muyum bilmiyorum birbirine kenetlenmiş ve çok bağlı bir aile… Kalabalık ve Sıcacık bir yuva…
7 Ekim…
1996 yılı yaprakların döküldüğü zamanlar… elektrikler kesildi akşam saatlerinde karanlıkdı ablamı hastaneye kaldırdılar ben geliyorum diyordu ikinci yeğen … aynı evde birlikte… kardeş demeliyim beklide… BATUHAN ım dünyaya geldi…
O şimdi Asker … Seni çok seviyorum askerim benim, inşallah Rabbimin izniyle saydığın şafakda bitecek. Yine birlikte olacağız.
Herşeydi onlar... İyi ki doğdular , iyi ki yer aldılar hayatımızda…
Çok seviyorum onları çoookkk… Doğukan ım erkenden bırakıp gitmiş olsada bizleri…Sevgisi aynı…Özlemi gün geçtikçe artıyor çok canımızı yakıyor olsa da güzel anılarımızla anıyorum bugün O nu…O güzel gamzelerini görmek vardı belki bugün hediyesini verip öpmek vardı kokusunu çekmek vardı ama hayat bazen izin vermiyor … Bir tek toprak aldığını geri vermiyor.
Sevdiklerinizi sıkça öpün, sıkça sarılın ve çok sevin olur mu … Ne kadar çok severseniz hep keşke daha çok daha çok sevip sarsaydım dersiniz, diyeceksiniz … Rabbim rahmetini esirgemesin , elden bir şey gelmiyor…
Hayatta insanın sevdiklerinden daha önemli hiç bir şey yoktur. Hayatın gelip geçici heveslerine aldanmayın, paranız , malınız hiçbir şeyinizin bir anlamı olmayacak sevdikleriniz yokken. Daha az çalışıp , daha az harcayıp, sevdiklerinize daha çok zaman ayırın.