Evet, bir yanımız hep eksik
ben annemi ( 12 ) On iki yaşındayken kaybettim… Ben başka bir şehirde yatılı okulda okuyordum, yarıyıl tatiline eve geldiğimde ise annemin (20 )Yirmi gün önce vefat ettiğini öğrendim yıkıldım, günlerce ağladım, yarı tatili zehir olmuştu bana. ikinci dönem de annemin yokluğuna alışamadın ve 6 zayıfla geldim eve.. ‘’annemi yaşayamadım’’Şimdi bile hep bir yanım eksik, koca adam oldum, boyumdan büyük çocuklarım var ama hep eksik bir yanım.

..merhaba.
Sende de büyük bir yara var ve erkekler her nedense annelerini çok özlüyorlar.
Benim annem hala sağ ve yaşıyor.. Ben annemi yılda bir bile göremiyorum Okadar uğraşmama rağmen annemle tam bir iletişim içerisinde olamadım. Nedenini bilmiyorum
Yâda anlatması çok uzun bir hikâye
.Babam, öldüğü zaman ben de (11 ) on bir yaşımdaydım… Hastaydı, kalp hastası ve son birkaç yılı hep hasta geçti babamın. Ve en sonunda geçirdiği ağar bir kalp krizi sonrası öldü O gün bu gündür bende hala baba özlemi çekiyorum, bir çocuk baba diye bağırsa, ya da yaşıtlarım babalarını anlatırken benim içimde fırtınalar kopar, canım acır, içim kanar. Kanama eden yerlerimi hissedebiliyorum o an
Çocuklarımın da babaları erkenden öldü, çocuklarımda benim gibi babasız kaldı ve onlarda benim gibi, senin gibi, pek çok çocuk gibi eksik büyüdüler. Yapacak bir şey yok, hayat bu ve her şeye rağmen devam ediyor işte.. Gündüz YAVUZ…

L Bu gün anneler günü)