✓ KOZBİLER ✓

Yabancı dilimin olmadığını ve buna rağmen hayatım boyunca bugüne kadar hiçbir şeye yabancılık çekmeden mutlu mesut yaşadığımı belirtmek isterim öncelikle..

Yabancı dilim yok desemde, iki kelime ile karşımdakinin aklınıda alır mıyım? Alırım alimAllah.. hangi iki kelime o diye soracak olan olursa da; (one munite) "VAN MÜNİT" derim başkada birşey demem...

Ne anlatmaya çalışıyor bu yine dedirtmeden ve okuyanı da delirtmeden gireyim bu yabancı dil bilmez cehaletimle..

Bugün orta yaş grubu diye tabir edilenler bilirler, geçmişte televizyonlarda yabancı bir dizi yayınlanırdı. İsmini yine yabancı dil bilmediğim için okunduğu gibi yazacağım.

"Kozbi ailesi"

Evet kozbi ailesi adında bir dizi film yayınlanırdı eskiden. Hatırlıyorum, harika espriler yaparak herkesin zihninde yer eden baba kozbi, onu çok seven örnek anne kozbi ve boy boy kıvır kıvır saçları ile simsiyah tatlı mı tatlı çocuk kozbiler..

Sevmeyi, aile bağlarını, mutlu olmak için sebep üretmeyi, çalışmayı, mücadele etmeyi ve herşeyden önce insan olmayı; her yaştan izleyene en yalın dille anlatan nefis bir dizi filmdi..

O zamanlar sevmeyi bilen, saygıda kusur etmeyen, çalışan ve mücadele eden insanlardık belki de.. yoksa neden şimdi aklımıza gelince zombi görmüş gibi vaaay beee diyelim ki kozbi ailesine?

Evet o zamanlar mutluyduk, eksiklerimiz olsada, dirhem eksilmeden huzurla dolu yuvalarda nefes alıyorduk hepimiz.

Çeşmelerden su içiyor, birbirimizi dinliyor ve sorumlulukla yarınlara yürüyorduk hep birlikte. Birlikte, inanarak ve adım adım.

Belki adımlarımızı çok sık atarak, belki de en çokta aydınlarımızı hapislere atarak, paldır küldür geldik bugüne.!

Dün Kozbi ailesinin bugün olsa gıpta edeceğimiz o aile yapısını bile yerden yere vuracak kadar mutlu ve filmin her karesi için bize ters diyecek kadar huzurlu bir ortamda yaşayan bizlerin geldiği son noktada bugün ne durumdayız derseniz eğer; özeleştiri yapayım.

Sevmeyi yitirdik.!
Saymayı yitirdik.!
Hayalleri yitirdik.!

Çevreyi korumayı, yeşili savunmayı, çocukların ipek teli o saçlarını okşamayı unuttuk.!

Kozbilerin bugün kıyısından köşesinden bile geçemeyecek kadar olan çaresizlik ve sevgisizliğimizle, resmen birer zombiye dönüştük herbirimiz..!

Filmlerimizle; ensest ilişkileri, Mafya çetelerini, lüks evleri, pahalı cipleri soktuk insanımızın gözüne gözüne.!

Yuvaları temelinden sarsan, sırtlan bile yemez önüne koysan denilecek iğrençliklerle dolu; rezalet izdivaç programları ile kirlettik tertemiz ve sevgi dolu zihinleri.!

Kozbileri beğenmeyen bizler, zombi gibi yabancı olduk aynadaki kendi yüzümüze.!

Sonra;
Dinimizi dinsizlere, her illeti içimize buyur ettik.!

Sonunda;
Ezber oldu dillerdeki.!
Bizden oldu piçin teki.! Bizi bize, özümüze yabancı ettik.!

Bugün imrenerek hatırladığımız, fakat dün bize ters diyerek kınadığımız kozbi ailesinin o en küçük siyahi çocuğu görse varya şimdi halimizi; yemin ederim belki de sevgisizliğimize ağız dolusu kusar zombi gibi..!

Gerçekte sevmeyi dünyaya öğreten bizlerin dilinde ne mi var derseniz; hep o aynı iki kelime ve bize yedi kat yabancı;

"VAN MÜNİT"

Ramak Kaldı / (Samim İĞDE)