Dünden bugüne çok şey kaybettik. Dostluklarımız vardı bir zamanlar. Sonra arkadaşlığa dönüştüler bir bir. Ona da razıydık. Kötü günümüzde yanımızda olan arkadaşları da nimet bildik. Şimdi ise sosyal medya arkadaşlığına düştük. Ve düğünlerimize bir beğeni ile hayırlı olsun denilen, cenazelerimize yapmacık gözyaşı smilesinden taziyeler iletilen.

Gofret kokan bakkallarımız vardı bir zamanlar. Kaybettik onları da. Yerine meşrubat kokulu marketler geldi. Ona da razıydık ki sonra birden bire saatsiz avmler türedi ve kaybettik o yaşlı bakkal amcaları

Sobalarımız vardı hani. Yerine zehir gibi kömürle çalışan kaloriferler geçti kral edasıyla. Kadınlarımız daha bir yorulur oldular sobalı evde. Nede olsa kapıcılar vardı kaloriferleri yakan. Ona da razıydık ki doğal gaz türedi dışarıdan borç harç alınan ve kapıcılar işsiz kaldı bir sabah.

Küçücük el radyolarımızla sokulurduk yatağa. Kulaklıkla dinlerdik radyoda o sevdiğimiz müzikleri. Sonra herkes beline bir wolkman takar oldu. Attık radyoları o kasetçalarlar için.Ona da razıydık ki cep telefonları geldi bir gece ansızın ve usulca yatağımıza girip bizi uykusuz bırakan.

Daha neler neler kaybettik...
Saftı ekmeğimiz, hormonsuzdu domatesimiz ve buram buram kekik kokardı yufka ekmeklerle yapılan bazlamalarımız. Derken hamburger çıkarttılar içinde ne olduğu bellisiz. Ona da razıydık ki bütün yiyeceklerimize hormon eklediler ve kaybettik o güzelim sağlığımızı.


Yavaş yavaş kaybediyorduk her şeyimizi. Ve kaybederken incinmiyorduk. Başımız sıvazlanıyordu cebimiz boşaltılıyordu. Ona da razıydık ki bir gün ansızın topraklarımıza göz diktiler. Ve kaybettik Musulu kerkükü Süleymaniyeyi.
Gücümüz kalmamış, dermanımız tükenmişti masaya yumruk vurmak için. Kollarımızı dahi kımıldatamadan hain planlarını devreye soktular. Derken kaybettik milli şuurumuzu.

Yaralı bir aslan gibi kükresekte sesimizi duyan yoktu o zamanlar. Ona da razıydık ki Fırat’ı...

....

(not: Teknoloji kullanmaya değil, onun bağımlısı olmaya karşıyım. )

V.A