Boş Valiz

• 28 Eylül 2017 Perşembe 11:15:06

Bir şehirde iki yabancı olmuşlardı...Islak kaldırımlarda yürürken aklı boş yüreği devrik şiir gibi.Yalnızlığı koluna kim taksa yarası kanardı birden. Ne çok bakış ne çok ayak izi vardı üzerinde.Kimi kahbe, kimi kör. Eski zamanların birinden çıkıp gelmişti yine. Saçlarında ağaran yıllar,elinde boş valizi, içinde kırık dökük hatıralar...Uzak bir şehire özlem miydi ,yoksa kendinden kaçış mı? Martı kanadında göğü ve denizi yırtan özgürlük narası mı? Evet! Belkide özgürlük ve mutluluk adına terk edilen bir sevda sürüklemişti O’nu yalnızlar şehrine. Gittiğinde dönmeyi, kaldığında gitmeyi hiç düsünmemişti.Yollara düşer düşmez anlamıştı ,ardına baktığı anda başlayacak ayrılığın doğum sancısını.Yüreğinde taşıdığı her şeyi teker teker bırakmalıydı bu yolda.Vereceği tek mola ineceklere durak olmalıydı. Yoksa... canı çok yanacaktı. Yalnız çıkmalıydı bu yolculuğa ,kimsecikler olmadan.Aklı, yüreği ve elleri hür.Batan gemi gibi yüreğinde barınan kim varsa ardında bırakmalıydı. Peki ya önce kimi ?Elbette en çok canını yakan ,sevdası diken olup batıran sevgiliyi. Önce gözlerini bıraktı ,sonra ellerini ve en son yüreğini.Bakmaya kıyamadığı gözleri toprağa,tutmaya kıyamadığı elleri kaleme ,sevmeye doyamadığı yüreği şiirlere gömmeliydi. Yanına kefen yerine boş bir kağıt alıp,yarası kanadıkca gözyaşlarıyla yazıp üzerine sermeliydi.

İşte beklenen vakit geldi!

Mutluluğa dair ne varsa valizine koyup gitmeliydi.
Ne az gitti, ne de uz...Ne yakına ,ne de uzağa.Gönül bu ya, ardında kimi bıraktıysa şimdi gönlü babalar dağında.
Aradan geçen zaman herkesi eskitmişti.Eskimeyen tek şey umutlarını koyduğu boş valiziydi.Umutları çoktan tükenmişti.

Ama dönmeliydi!

Ayak izlerine basarak dönerken yolda kaybolmuş çocuk gibi ürkek korkak ve tedirgindi.Attığı her adımda ayaklarına batan sözler diken gibiydi.Bir an annesi geldi hayaline.Zor yürüyen ayakları, sözleri yorgun, bakışları hüzünlü annesi.Babası geldi dokundu yüreğine ...Ve çocukluğundan aldığı bir kaç cümleyi bıraktı ,geçmişten bu güne.Sonra kızlarını düşündü...Onlara her baktığında gördüğü evlilik hatırasını...Verdikçe tuttuğu sözlerini düşünüyordu.Keşke birini tutmasaydı.Belki dönmeye yüzü olurdu.

’’Her yolculuk bir dönüştür ’’ derdi.Arayışın sonunda hep kendine çıkan yolculuk.Bazen çok şey kaybedersiniz bu yolda.En son gidecekler, en başta giderler.Sonra geriye kalan binlerce keşke içinde ’’ahh’’ eden yıllar.
Ayaklarını düğümleyen düşünceleri iki adım geri bir adım ileri götürüyordu.

Ardından bir el onu yüreğindeki uçurumdan itince düştüğünde kendini bulduğu yer başka yüreklerdi.Uzun zamandır ağlamayan gözlerini sildi.Elinin tersiyle ittiği kim varsa geldi hayaline.Kalbi sızlamaz,yüreği titremez olmuştu .Kimi düşünse ne mutluluk nede hüzün gelmiyordu içine .Kalabalık gördüğü bu dünya nereye gitmişti .Kaybetmeye hazırlanan yüreği neden çarpıyordu?Hani sevdiklerini kaybetsede dayanacaktı yüreği?
Elinde bir bilet vardı.Yolda kaldığı yağmurlu bir günde sevdiği vermisti .Artık bileti kullanma vaktiydi.Çünkü onun son biletiydi.
Dönmek için son bileti aldı eline.
Vakit dönme vaktiydi

Ayak izlerini
Gölgesini
Eskimeyen dostu kalemini
Boş valizine koydu
Son kez yalnızlığını adadığı şehre
hayran ve ağlamaklı baktı.
Artık bu şehri
martılara bırakmalıydı

Ardında kalanları
Yüreğinden kopanları hatırladı birden
Elinden düşürmediği sigarayı denize attı
İçinde ki eski anıları kanadı birden
Zeyra’sı geldi gözünün önüne
Sigarayı attığını görse
Çiçek açardı yüzünde
Ama dönmek gitmekten daha zordu
Hele ki ardına bile bakmadan gidebilene
Ama dönmeliydi!
Yine ardına bakmadan gittiği gibi
’’Elveda’’ demeliydi bu şehre
yüreğinde kim varsa
hepsini toplamıştı mutluluk hanesinde
Korkuyordu
Yeri boş muydu?
Kim bıraktığı yerdeydi?

Üşüdü birden gece pek soğuktu.Ayaklarına kadar çektiği pike bedenini sarmaya yetmedi.Yanında minik bedeniyle uzanan evin küçük kedisi üzerine yorgan gibi serilmişti.Pamuk şekeri kızı da yanağına ellerini koymuş yanı başında uyuya kalmıştı.İçi öyle derinden sızladı ki gördüğü rüyanın sızısınını çok derinden hissetti.Silkelendi ve kendine geldi.Yanına uzanan kim varsa yüreğinde yerli yerindeydi.

Zamanı geçmeden uyanmalı bu güne.
Dün bitti.
Yarın gelmedi
En güzel an şu an ve kıymetini bilmeliydi