ÖLÜMCÜL BİR HİKÂYE

• 30 Ocak 2007 Salı 23:00:35

Yüklenmişim sevdalarımı, ne söylesem faydasız, kapanmış kapılar. Karmaşalara sahne olmuş fahili meçhul hikâyeler gibi aşkımız. Sorguya çekilecek hayallerimiz kalmamış ya da sonu mutlulukla biten masallara benzemiyor tükenişimiz. İlkbaharın geçici yağmurları yağmıyor sözlerimize, gökyüzünü sağanak yağışlar çalıyor. Katil ruhlu anılarımızı kullandı engeller, onlar yükseldiler biz battık en dibe; ben değil yollar, dağlar, duvarlar ve müebbet kaderimiz kıydı bize.
Gözkapaklarımda tutunamamış damlalarla koşuyorum ardından, yetişemiyorum güç tükenmiş ne yazık bedende. Silik hatıralarda saklananlardan olmak istemiyorum ama hayat siliyor bizi bir kalemde. Dönüş olsa bile bulabilir miyiz bizi bizde? Hayat sürüklemez mi bizi bir rüzgârdan diğerine? Bir rüya mı ayrılık yoksa rüyalar tersine mi çıkar her zaman? Ben seni küflenmiş mezelerime küsmüş şarap şişesi tutkusunda başım önümde beklerim ama bilemem beklenen dönecek mi? Kolay değil avutmak geceleri, yıllar değil zorlayan bizi, gururumuza yapışan kirli ümitsizlik. Bende, sen değil ümitlerim yaşlanır, tükenir. Tükenmiş ümitsizliğimizi anlatan dizeler bitirir bizi, her kelime gözyaşı kusar.
Yokluğunda ölümcül anılar beslerim yastığımda. Gözyaşı kana keser ve özlemin sokulur nefesime. Hasretin baharım olur ve bayram kokusu veren özlemler döndürür başımı köhne bir zamanda. Her doğum günümde zamanın laneti biraz daha çöker yüzüme, tutunamaz yine gözyaşım, akar gider, sen olur. Uğruna dünyalarını verecek kalp çarpıntılarım yorulur bir gün ve verilecek bir dünyası kalmaz dünümün. Taşıyamam gittiklerinden asla dönmeyeceğini bilmeyi, dayanamam, duramam ayakta, düşmez gecelerime gün, tutuklanırım karanlıklara. Ölüm bile daha sıcak gelir bana kavuşamamaktan, dipsiz, sonsuz kuyular yutar aşkımızı, uzanmaz tek bir el. Duramam bu şehirde, yapamam, ne seninle ne de sensiz yapamam.
Sahte zaferler acı verir bize, helal edilmemiş yarınlar alır nasibini. Mısralarda ürkek bir kelime karşımızda, vakit akıyor geleceğe. Karar asi, ünlemler saplanmış cümlelerinde, gitmenin ağırlığı, basılıyor yüreklere ama hüküm peşin, bize yine elvedalar var sevgilim.

yorumlarınızı bekliyorum...