İnsanların ekmeği, aşı umut. Varlığı, var oluş sebebi umut. O olmadan yarın yok, o olmadan hayat yok.
Nerede biter umut. Hangi hallerde kurur, yeşermez?
Lisede okuyorsunuz, tek çıkarınız üniversite… Şöyle çevrenize bakıyorsunuz, “Kazanamam.”diyorsunuz. İşte umut bitti.
Günahkârsınız. Öyle günahlar işlemişsiniz ki, “Ben affedilmem.” diyorsunuz. İşte umut bitti.
Bir suç işlemiş hapse düşmüşsünüz. Yaşınız kırk beş, içeride kalacağınız süre, otuz yıl. Yine bitti umut.
Umudun bittiği yerde insan da bitiyor. O insan öyle bir hale geliyor ki, ne bir söz tesir ediyor, ne başka bir umut. Umudun bittiği yerde bitiyor insan.
Umudu olmayan öğrenciye bir şey anlatamıyorsunuz. Bilmenin gereğine inanmıyor.
Umudu olmayan suçluya erdemi anlatamıyorsunuz, inanmıyor erdeme.
Ne mi yapmalı? Umut olmalı insanlara. Mevlana’nın dediği gibi:”Yüz bin kere tövbe etmiş olsan ve yüz bin defa bozsan da yine gel.” diyebilmeliyiz. “Cennete bir tek insan girecek.” dediklerinde, “O ben miyim, acaba?” diyebilmeliyiz aldığımız umutla.
Peygamberimizin de tavsiye ettiği gibi korkutmadan, müjdeleyerek yaklaşmalıyız insanlara.
Umut insanların ekmeğidir, aşıdır. Bir insan belki aç yaşar, ama umutsuz yaşayamaz.