Bir mekan çizdim,masamın üstündeki karalama kağıdına.Beyaz bulutların arasından ürkek ışıklarını alnıma ulaştıran güneşle yağan yağmur damlaları koydum kağıdın üstüne.Güneşin o ışıltılı nağmeleri kağıttan yansıyıp duvarımda gökkuşağı oluşturmaya başladığında perdeleri açtım sonuna kadar.Pencereden göz ucuyla dışarı baktığımda yemyeşil uzanan ormanın derinliklerinden yağmur damlalarının çisiltili sesinin arasından gelen şelaleli ırmağın sesini gördüm..Şelalenin altında yıkanan ceylanı duydum..Koşmaya başlamıştım o anda..Koştum,koştum,koştum..O ceylanın yanına varana kadar koştum..Uzun uzun kirpikleri vardı..Göz bebeklerinde yağmuru izlemek istiyordum,ama kirpikleri hem gözbebeklerini kapatıyor hem de güneşin ışıklarını yansıtıyordu yüzüme..Bir baktım duvarımdaki gökkuşağı yüzüme yansımaya başladı.Uzandım kirpiklerine,kirpiklerinin ucundaki güneş ışınlarına dokundum..Kirpiklerini açtı,gözbebeklerini gördüm..gözbebeklerinin içindeki yağmur damlalarını duydum..umut koktu..yürek dokundu..buruk bir yaşamışlık sevincini tatmaya başladım..o yer..o yer,onun kollarındaydı..