8217;nun hayalini bile zor görüyordu bu gecelerde artık. Oysa o olabilseydi geçmişteki gibi ya da geçmişi geçebilseydi sahiden, umrunda olmazdı gecenin karanlığı, aysızlığı. İçinden geçen düşüncelere her ne kadar kızsa da, bir türlü kendisini susturabilmeyi başaramamıştı. Zaman geçecekti elbette farkında olmadan. Fakat şimdiki zamana tesiri çoktu, onsuz geçen her vaktin. Bir an evvel, ‘geçer’ denilen zamana yolculuk yapabilmeyi istedi en çokta. Bekleyip, olacakları görmek sabrının yarısını tüketmekteyken, bir yarısı da her şeye meydan okuyarak eli kulağında beklemekteydi yarınları. Böyle böyle devam ediyordu yaşamaya.

Tüm olanlardan, olacaklardan, aklını karıştıran, sebebini bilemediği sonucunu düşünemediği her ne varsa bütünüyle hem bedenen hem ruhen kopup uzaklaşmak istiyordu. Ölüm aklının müphem kuruntularında dört döndükten sonra, umduğunu bulamadan, doğduğu yerin kıyısından geçip uzaklaştı koşarak. Vakti vardı onun, her ne kadar belirsizde olsa. Lakin şimdi gözlerini kapayıvermek, tüm sancıların geçtiği bir zamanda açıvermek istiyordu. En kötü ihtimalle bir kapayışla son verilmeliydi her şeye. Var olmadan yok olmak gibi. Kendini hiç tanımamış gibi… Gözlerini kapayıp algılarını uzaklaştırdığı vakit, hazırdı olacaklara. Yıkımsa yıkım, baharsa bahar ömrüne! Bir son olurdu elbette, düşündü de sıçrayamıyordu geleceğe. Yatağının üzerine oturup bakınırken etrafa, gözleri bir şey aramadığı için asılı kaldı havada. Ne yeni heyecanlar arıyordu ne de istediği şey yeni biriydi. Konuşmaktan zevk aldığı tek bir kişi vardı ancak; onun umrunda bile olmayı başaramamıştı. Konuşmaya başladığı her insanda tıkanmış, geçmişe ve sevdiğine özlem duymuştu her seferinde. Kendini bitkin, yorgun hissediyor, geleceğe dair hiçbir bilgisi olmadan ve ne yapacağını bilmeyen bir halde, şimdi sadece yatağına uzanıp kollarını iki yana açıp yatmak istiyordu.