Sabahı olmayan gecenin ıssız karanlığında elimde kalem yüreğimde sen, sana yazıyorum. Gecenin karanlığı bir intikam gibi çıldırınca üzerime, tek teselliyi o simsiyah gözlerinde buluyorum. Sarılarak kaleme ve kağıda titreyen ellerimden dökülen satırlar sana ulaşır mı veya bir isyan göndersem rüzgarla o ipek saçlarına dokunur mu diye düşünmek yavaş yavaş yiyor beni bir aç kurt misali.

Çok defa düşündüm sensiz ne yaparım diye, ancak bir türlü cevap bulamadım bu soruya. Şimdi anlıyorum sensizliğin ne kadar acı bir şey olduğunu. Her akşam seninleyken sabaha kadar ,uyandığımda hep senin düş olduğunu bilmek ve hasretimi, sevgimi bir sigaranın dumanına sarar gibi içime çekmek, ya da balkondan bakıp yıldızları sayıp mutlu günlerimizin hayalini kurmak o kadar acı ki. Artık eskisi gibi güçlü değilim, denizine küsmüş martı gibiyim.

Üzerime üzerime geliyor bu yalnızlık. Üzerimdeki depremler gün geçtikçe şiddetini artırmakta ve en kötüsü de bu içimdeki vicdan azabı buzun güneşte erimesi gibi eritiyor bedenimi. Dağlara, taşlara, yıldızlara haykırıyorum sevgimi ama kimse duymuyor sesimi. Yarınlara sakladığım umutlarım gün geçtikçe yok olup gidiyor ölüm gibi. Hayallerde kuramıyorum karanlık günlere inat bembeyaz düşlerde...

GÖNLÜM KEDERDE, SEN NEREDESİN NEREDE ...