Mazinin Gazileri

• 26 Ağustos 2017 Cumartesi 00:00:54

Elle ilmek ilmek işlenen mendiller vardı sevdiğinin baş harfini işlediği değişen devirde en son model cep telefonlarıyla heba ettiğimiz en yeni moda diye adlandırdığımız hayatta geziniyoruz,sevgisizliğin en dip kuytusunda.... Belki de bu yüzden hiçsiz ve hissiz olduk.
En cani ölümler bile duygusuzca izliyoruz.
Güller karanfiller papatyalar ne işe yarardı onları bile unuttuk.
Sahi güller ne işe yarardı?
Onları bile parayı buldukça heba ettik gayri meşru sevdalara.
Annemizin bahçesinde yeşertip büyüttüğümüz çiçeklerin kökünü kuruttuk.
İsimlerini bile bilmeden en cani duyguları takıp takıştırdık yok etmek için çok çaba verdik.
İyiliğin yolunu bir türlü tutturamadık.
Kocaman mutluluk yumakları vardı ilmek ilmek yapılan örgü kazaklar vardı,şimdi tel örgüler arkasında duran düşlerimiz var.
Kandiller vardı. Bayramlar vardı özlemlerin hasretlerin son bulduğu...
Şimdilerde iki satırlık mesajlara heba ettik hasretleri özlemleri...
Elle sarılan sarmalar, bir tepside büyük bir hünerle pirinç ayıkladığımız zamanları arıyor şimdi ki zaman.
Yer sofrasında kocaman birer ailelerdik evin büyüğü başlamadan ekmeğe dahi dokunamadığımız. Kahkahalar eşliğinde aynı tastan aynı bardaktan su içen insanlardık.
Şimdilerde kimimiz masada cep telefonundan ne yediğimizi bile görmeden kimimiz bilgisayar başında kimimiz hiç uğramaz olduk huzur sofrasına.
İnsanlık bilinmedik bir yolda adeta uçuruma sürüklenircesine ilerliyor.
Maziyi arar oldu gözler.
Bencilleşmiş ve ötekileşmiş bir toplum günden güne çığ gibi büyüyor en büyük yaraları da maalesef canımızdan bir parça olan çocuklarımız alıyor farkında olmadan.
Eşe dosta konu komşumuza nasıl davranacağımızı unuttuk. İşimiz düşünce kapılar çalınıyor!
Kendi egolarımız düşüncelerimiz ve özgür olmanın peşinden koşarken. Hırs ve arzuların doyumsuzlaştığı bu günlerde doyumsuz bir toplum olma yolunda ilerliyoruz.
Güvensiz bir toplum, güvensiz bir nesil yetiştiriyoruz.
Herkesin elinde bir maske, insanlık ise ayaklar altında! Kapanmayan yaradır artık mazi.
Oysaki sevgiy di saygıy dı asaletti en büyük zenginlikti mazi. Şimdiler de teknolojinin dalgaları vuruyor yüreğimizin kıyılarına...
Sanal bir gökyüzü kurduk kendi ellerimizle kararttık gökyüzünü, kardeş kardeşi vuruyor tecavüzler en üst safhada.
Mazi elimizde giderken meğer ne çok şey elimizden kayıverdi.
Ne çok mesajlar çekildi bayram seyran kutlarken.
Telefon şirketleri değerine değer kattı.
Onlar yükseldikçe biz küçüldük.
Çok çalıştık parayla sıtın aldık küçülmeyi.
Ne çok uğraştık ayrı ayrı yastıklar yetmedi kocaman evler için uğraştık daha çok ayrılmak için.
Ne çok uğraştık maziyi silmek için geleneklerimizi saygıyı sevgiyi yitirirken ne çok para harcadık.
Şimdi maziyi satın almaya ne gücümüz ne de servetimiz yetmez.
Herkes yaralı herkes yalnız hissiz ve hiç siz.
Belkide adı konulmamış birer masaldık..Şimdi duygular yaralı,kalpler karalı birimiz hepimizi vurdu.Artık her birimiz mazinin gazileriyiz