Susmadım ama keşkelerim kaldı..Doğru olduğuna inandığım bir şey varsa,ya da, aklıma bir şey takıldıysa..bir şeye kızmışsam,ya da bir haksızlığa uğramışsam..
Asla susmam....Susamam...
Sadece duyacaklarım canımı acıtır diye korkarsam,işte bir tek o zaman susarım ben..etrafıma kırgın bakmaya başlarım.Söylemediklerimi yükler ruhuma,
’Ya söyleseydim’ le başlayan cümlelerimin soru işaretleri peşimdeyken yaşamaya çalışırım.
Ta ki yüklendiğim ağırlıklar taşınamaz hale gelene kadar..
Duyacaklarımın açacağı yaralardan korkarsam eğer,işte o zaman yazmaya başlarım ben..İçimdeki isyan kelimelere dökülürken,kızgın ve kırgın gözyaşlarım onlara eşlik eder.
Ve gözyaşlarımın dağıttığı mürekkep kuruyana kadar,ya da, esen bir rüzgarla, isyanım yazılı kağıtlar uçana kadar..
İzi kalır bende yaşananların...Konuşulmayanların..Konuşamadıklarımın.
Keşke..
Yıkandıkça temizlenecek bir leke olsaydın da..
İz bırakmasaydın..
Kaybolsaydın...
İnci Demirel Tunçişler