hımmmmm....

geçenlerde iş arkadaşlarımla muhabbet ediyorduk, birisi kin tutmaktan bahsediyordu,
bana baktılar, bende " ben insanlarla onlara kin duymayı gerektirecek kadar samimi olmam, yaklaştırmam kendime" dedim... :)

he he , demez olaydım, fırsat bekliyorlarmış...
hemen " evet, senin mesafelerin var yaklaştırmıyorsun kimseyi kolay kolay hayatına"
diye lafı soktular ... oradaki kimseden kasıt kendileriydi işte...

e haklılardı, sesimi çıkarmadım gülümsemekle yetindim sadece...

....

nefret de benim için aynı durum geçerli yani...


yazdıklarını okuyunca aklıma ilk gelen bu oldu ... :)



dostça hep...

Klasik takılıyoruz bugün galiba :)))

Döngü var şiir ve yazılarında bence, yoğun bir düşünüş, işin içinden çıkamama hali yani AŞK :)))

Bu yazın,
Hani kavganın ortasında dudağından öpmek gibi olmuş sevgiliyi...(susturur ama kurtarır mı ya da amaç kurtarmak mıdır bilinmez.) Tam o anda herşey mükemmelmiş gibi görünür ya, erir sevgililer, erir okuyan.Aslında Kaosun ortasında aşktır tanımlanan zamanı hiç aşamayacak olan, belki de çok aşmış olan.

Saygılar

Madem öyle beni sevme abi sen :)))

Sevgilerimle...