(Arkadaşlığın,dostluğun, vefanın ve insan olmanın erdemini bence en güzel anlatan hikayelerden biridir.Bunun paylaşılmasının bir borç olduğunu düşünerek…Ve geleceğini biliyor olmak çok konuda insana umut da verir /vermelidir.
Anonimdir ayrıca.)
Savaşın en kanlı günlerinden biri.
Asker, en iyi arkadaşının az ileride kanlar içinde yere düştüğünü gördü.
İnsanın başını bir saniye bile siperin üzerinde tutamayacağı ateş yağmuru
altındaydılar. Asker teğmene koştu ve:
- Teğmenim. Fırlayıp arkadaşımı alıp gelebilir miyim?
Delirdin mi der gibi baktı teğmen...
- Gitmeye değer mi, arkadaşın delik deşik olmuş. Büyük olasılıkla
ölmüştür bile.Kendi hayatını da tehlikeye atma sakın.
Asker ısrar etti ve teğmen "Peki " dedi. "Git o zaman."
İnanılması güç bir mucize.
Asker o korkunç ateş yağmuru altında arkadaşına ulaştı. Onu sırtına aldı ve koşa koşa geri döndü. Birlikte siperin içine yuvarlandılar.
Teğmen, kanlar içindeki askeri muayene etti.Sonra onu sipere taşıyan arkadaşına döndü:
- Sana değmez, hayatını tehlikeye atmana değmez,demiştim. Bu zaten ölmüş.
- Değdi teğmenim dedi asker.
- Nasıl değdi ? Bu adam ölmüş görmüyor musun?
- Gene de değdi komutanım. Çünkü yanına ulaştığımda henüz sağdı.
Onun son sözlerini duymak, dünyaya bedeldi benim için.
Ve arkadaşının son sözlerini hıçkırarak tekrarladı:
-Geleceğini biliyordum! Geleceğini biliyordum!