İnsan

• 10 Ağustos 2017 Perşembe 23:52:28

Harflerin kaleme secde ettiği bir gecenin içinde oldukça gözlüklü ve maviyim. Bir ozan yaktığı türkünün dumanına beni kattığından bihaber sazını çalıyor. Gözlerim gördüklerine asi.

Sen hayata karşı fazla eylemsiz, fazla tutuk. Bir katilin suç aleti kadar kulsun Allah’a.. Bıçaksın kurşunu biten bir hayduta. Sahi kaç kere farzettin hayatı.. Sünnetlerin de farz mı suskun gecelerinde ?

İçinde yakamoz ve sardunya geçmeyen şiir kadar yavanım bu gece. Havanda su dövüyorum her tarafı kırık dökük denizin. Farzet ki, su da kırılır. Farzet ki ay ışığının da kalbi var, kırılır. Sahi sen ne zaman kırdın gökyüzümün yağmur sesini ?
Sus lütfen, yakamozlar elimi kesiyor..
En son ne vakit sessizliğini gömdü isen geceye, orda dur. Anlasana sesini özlüyor seherim.
Meltemin suyu okşaması sesinin tınısına rakip ki bunu bir tek ben mi keşfediyorum ?

Sessizliğin şeytan kulağına kurşun.
Bir tanrı bulamayınca kendine mi tapar insan, yoksa aradığımız istikamete doğru tüm ilahlar meşgul mu?

Gel hadi insan kalalım... Sen herkesi sev. Ben seni Zâten... .. ( Sıfat’en değil. )
Sen insanı ne sandın ?

Berrin Nilgün Kılıç
10 ağustos 2017