Can vermek çoklukta yoklukla... Can vermek kuytu köşelerde. Öyle bir can vermek ki kendi kalbinde kaybolmak. Kalabalıklar içindesin, ama teksin. Ruhun tenha ama beyninde ürkütücü bir kalabalık. Kendi kendinesin, bağırıyorsun, avaz avaz bağırıyorsun ama o bağırtı kalbi aşamıyor, kimse de seni duyamıyor. Kendi kendine can veriyorsun işte. Yoruluyorsun "Ben" diye bağıranlardan, sahte gülücük ya da gözyaşlarından. Çok gün vardır imtihan içinde geçirdiğin. Dinlenmek istiyorsun, çekiliyorsun bir kenara. Izliyorsun, özlüyorsun. Mutlu, rahat, tokluk içinde geçen günleri. Gönlündeki düğünleri...E sen de haklısın, bir gün bitecek. Değer miydi bunun için kalp kırmaya, yormaya, değmezdi işte. Ama bunu tokluk içinde açlık çeken yamyam ruhlulara anlatamıyorsun. Anlamıyorlar değil. Dinlemiyorlar. Direniyorlar. Sen artık direnemeyip koyveriyorsun. Sen de haklısın en nihayetinde. Sen de...
Bin sefer yazsam yine yazarım. Sabır bunun için var. Dünyaya yenik duşmeyip anılarla didişmeden ya sabır çekeceksin. Ya da kendi kendini kemirerek acı çekeceksin. Ama kendini zavallı devlerden kurtarıp kenara çekilmek de iyidir. Sabret...