Metofor Öykülerim

• 22 Eylül 2008 Pazartesi 08:36:58

Yağan yağmur ve alışılmışın dışındaki ,o gözlere aldırmadan,yürüdüm caddelerinde gene bu şehrin.
Kaldırımları adımlarken tek tek,o metefor öykülerim,karın ağırısı geçmişim, canlandı belleğimde.

Neden sorguluyorum ki geçmişi hala?....Hazmedemediğimin öyküsü mü bunlar,
ya da yarım kalmış ezgilerin,bende bıraktığı yetim kalmış duygular mı?
Keşke sözcüğü kilitlenmiş zihnimde,oysa ki; tüm keşkeler uzaktı bana.
Yaşanmışlığın gölgesindeki bu izler, keşkelerin barınağında şimdi.
Meğerse ne kadar sorgulamışım hayatı.Yaşarken neden böylesine düşünmemiştim ki,
İnsan anı yaşarken ,bir sonraki anında, bilse ki bunları yaşayacak,
bilse ki, yaşadıklarının pişmanlıklarını yaşayacak,o anı yaşarmıydı?
Keşke,bugün kü aklım ve o zamanki deli yüreğim,cesur cesaretim olsaydı..
Tanrım! ne güzel olurdu.Bugün böylesine günahlar çıkartmaz,
bugün böylesine ,bu şehire yüklenmezdim.
Neden?,,,,insan kaçmak istediğinde, kendinden kaçıyor,
neden, suçu başkalarına atmak istiyor,
Kendi kabuğunu kırmak varken,neden ikinci bir sebep arıyor..?
Hani sen başkaydın..Bak şimdi, daha kendini bile savunamıyorsun..
Nedenlerin gölgesine gizlenmiş,kelimelerinin kısrağında,soluksuz hesaplaşmalar sergiliyorsun.
Kabul et artık!..başladı ve bitti..Hayallerinde kurduğun bu şehir de yabancı artık sana,

Adımladığın her kaldırım,yürüdüğün her sokak,kabul etmiyor seni caddelerinde
.Önünde seyrettiğin, vitrindeki manken bile cansız bakıyor
Böyle mi gelmiştin bu şehire,hani nerde,oralardan getirdiğin masumluğun,
Bak;şehir ve bu şehir sahiplerinin izleri, hala yüzünde.
Anımsıyormusun o ilk gelişini.Ve boğazın sularına dimdik durup,
"Beni yutamayacaksın,dalgalarında boğmayacaksın,asla yenilmeyeceğimsana"deyişini.
Ama bak şimdi,caddelerinde bile yürüyemez haldesin.Ahhh! boransız fırtınalarım,ah deli gönlüm...Ve sen...beni, iliklerine kadar bitiren sevgili..düşlerimin kabusu...bugünlerimin katili...yarınlarımın celladı...En çok da sana yenik düştüm...
Bitişmim çığlığındandır bu şehire olan kinim..
O sahillerinde ,
beraber özgürlük türkülerini söylerken,hasıraltı kahvelerde,karşılıklı hayallerimizi satın alırken,
şimdi,hayatlarımızın katli vacibi olduk...
Bu kaçıncı serzeniştir,bu kaçıncı çığlık ,saymadım.

Artık ömrümden düşen her gün,bir kez daha sona yaklaşdıığımın kanıtıdır..

İlk başlangıç neresi idi..yaklaştığım son neresi,doğrular ne yanlışlar ne.
.Ve ben !..
hangi kimlik bunalımın eşiğindeyim?Cüzdanımda taşıdığım kimliğim,ne kadar beni yansıtıyor.
Adımladığım bu şehir, beni ne kadar taşıyor?Duygularım, taşınmasız güçler ağırlığında
Bu özgül kuvet,bu beynimi kemiren düşünceler,ne zaman bir son bulacak ..

Offff!!! ne kadar yoruyorum kendimi..

Kendini sevmeyen, başkasını sevemezmiş..Ama ben seni ,kendimden de çok sevmiştim...?

Gizemm