Bir varmış bir yokmuş. Allah’ın kulu çokmuş. Çok demesi de günahmış…

Karalar karası bir geceymiş o gece. Ayın canı sıkılmış, “Tembellik yapayım” demiş kendi kendine. Demiş ve simsiyah bir bulutun ardına gizlenmiş hemen. O esnada yıldızlar, gece yarısı dolaptan çıkan canavar tarafından kaçırılıp, kocaman bir sandığa hapsedilmişler.

O sandığın anahtarını da canavar yutmaz mı?

Vay! Vay! Vay! Vay ki ne vay! Zavallı yıldızlar, üzüntülerinden sönüyorlarmış birer birer.

“Bu durumda ne yapılabilir?” diye, düşünmeye başlamış periler. Periler de yıldızları çok severlermiş. Her gece yarısından önce gelip, rüzgârın dans davetine icabet eder, oyuna dalarlarmış uzunca; dönerlermiş kendi etraflarında çılgınca. Başlarına taç yaparlarmış gece kokulu çiçekleri ve savururlarmış sihirlerini doğaya…

Meğer perilerin, çok ama çok gizli bir sırları varmış. Kimse bilmiyormuş, duymamış o ana kadar.

Yıldızlara uzunca bakmadan yaşayamazlarmış periler. Canlarına can katan, ömürlerini uzatan peri tozunu, meğer yıldızlar hediye edermiş onlara. Her ayın ilk çarşambası toplanırmış periler, yıldız dolu gökyüzünün altında ve yıldızlar selamlarmış onları, tozlarını serperek üzerlerine.

Oysa şimdi yok olmuş yıldızlar. Periler telaşlı, periler perişan!

Ne yapmalı, ne etmeli; yıldızları geri getirmeli… Getirmeli getirmesine de; ah o canavar yok mu o canavar! Anahtarı yutmasıyla işleri zorlaştırmış iyice.

“Ne yapalım, ne edelim?” diye toplanmış korkarak periler. Yardım istemişler saklanan aydan, doğan güneşten.

Uzunca düşünmüşler, taşınmışlar; bıkmadan, usanmadan planlar kurmuşlar. Sonunda yıldızların olduğu yeri; geceleri sokak sokak dolaşan, karanlıkta sadece gözleri görünen kara kedi sayesinde öğrenmişler.

Kara kedi aslında iyi biriymiş. Perilerin her gece söyledikleri son şarkıyı çok severmiş. Söz vermiş periler; yıldızlar kurtulursa, aralarına alacaklarmış kediyi.

Kedi, haliyle uçmuş sevinçten!

Neyse, bu başka bir masal konusu...

Periler zor da olsa sabretmiş. Canavarın, dolaptan çıkıp her gece çocukları korkutma görevini yerine getirmesinin zamanını beklemişler. Canavar çocukları korkutmaya gider gitmez de, pencereden içeri girip, o sandığı çalmışlar.

Şimdi duyar gibiyim; “Yıldızlar dolusu sandığı nasıl taşıyabilmişler?” diyorsunuz. Hatırlatayım; periler sihir güçlerini kullanıp, oradan kaçıvermişler.

Aralarında sandık ve sandığın içindeki yıldızlarla…

Gelmişler gece, çiçek açan bir kayranın tam ortasına. Üzerlerinde sonsuz kapkara sema…
Açmışlar sandığı ve fırlamış yıldırım hızıyla yıldızlar gökyüzüne. Dans etmişler çılgınca, sevinçten duramamışlar yerlerinde…

Sonra dayanmamış ay; katılmış bu güzeller güzeli kutlamaya. Kavuşmanın vermiş olduğu mutlulukla coşmuş yıldızlarla.

Ve kırk gün, kırk gece sürmüş kutlamalar. Yıldızlar, sevinçten o kadar çok peri tozu dökmüşler ki dünyaya; belki senin de üzerine dökmüşlerdir; kim bilir…

Hatta bak, saçlarının üzerinde hafif bir parlaklık var. Hadi dile içinden geleni. Sür elinle yüzüne dileğini. Gözlerini kapat ve bekle…

Muradın olacak elbet!